Adami dhe gruaja e tij Eva janë unikë pasi janë krijuar drejtpërdrejt nga Allahu dhe kanë jetuar në Parajsën e Edenit. Pra, ata kanë shenja të rëndësishme që ne të mësojmë. Ka dy pasazhe në Kuran që flasin për Ademin dhe një nga Teurati. (Klikoni Këtu për t’i lexuar).
Këto llogari janë shumë të ngjashme. Në të dy tregimet personazhet janë identikë (Adami, Eva, Shejtani (Iblisi), Allahu); vendi është i njëjtë në të dy llogaritë (kopshti); në të dy tregimet shejtani (Iblisi) gënjen dhe mashtron Ademin dhe Havën; në të dyja tregimet Adami dhe Eva vendosën gjethe për të fshehur turpin e lakuriqësisë së tyre; në të dyja rrëfimet Allahu pastaj vjen dhe flet për të gjykuar; në të dy tregimet Allahu tregon mëshirë duke siguruar petka (dmth. veshje) për të mbuluar ‘turpin’ e lakuriqësisë së tyre. Kurani thotë se kjo është “shenjë e Allahut” për “Fëmijët e Ademit” – që jemi ne. Pra, ky nuk është vetëm një mësim historie për ngjarje të shenjta në të kaluarën. Ne mund të mësojmë nga tregimi i Adamit.
Paralajmërimi i Adamit për ne
Adami dhe Eva kryen vetëm një mëkat mosbindjeje përpara se të gjykonte Allahu. Nuk ka, për shembull, dhjetë mëkate të mosbindjes me Allahun duke i dhënë nëntë paralajmërime dhe më në fund duke gjykuar. Allahu gjykoi vetëm nga një akt mosbindjeje. Shumë njerëz besojnë se Allahu do t’i gjykojë ata vetëm pasi të kenë kryer shumë mëkate. Ata mendojnë se nëse kanë ‘më pak mëkate’ se shumica e të tjerëve, ose nëse veprat e tyre të mira i tejkalojnë veprimet e tyre të këqija, atëherë (ndoshta) Zoti nuk do të gjykojë. Përvoja e Adamit dhe Evës na paralajmëron se nuk është kështu. Allahu do të gjykojë qoftë edhe një mëkat të mosbindjes.
Kjo ka kuptim nëse e krahasojmë mosbindjen ndaj Allahut me shkeljen e ligjit të një kombi. Në Kanada ku unë jetoj, nëse kam thyer vetëm një ligj (p.sh. kam vjedhur diçka) vendi mund të më gjykojë. Nuk mund të deklaroj se kam shkelur vetëm një ligj dhe nuk kam shkelur ligjet për vrasje dhe rrëmbime. Më duhet vetëm të shkel një ligj për t’u përballur me gjykimin e Kanadasë. Kështu është edhe me Allahun.
Kur u veshën me gjethe, shohim se ata përjetuan turp dhe u përpoqën të mbulonin lakuriqësinë e tyre. Po kështu, kur bëj gjëra që më bëjnë të ndjej turp, përpiqem ta mbuloj dhe ta fsheh nga të tjerët. Por përpjekjet e Adamit ishin të kota përpara Perëndisë. Allahu mund ta shihte dështimin e tyre dhe Ai pastaj veproi dhe foli.
Veprimet e Allahut në gjykim – por edhe në mëshirë
Mund të shohim tre veprime:
- Allahu i bën ata të vdekshëm – ata tani do të vdesin.
- Allahu i dëbon ata nga Xheneti. Ata tani duhet të jetojnë një jetë shumë më të vështirë në Tokë.
- Allahu u jep atyre rroba prej lëkure.
Është magjepsëse që të gjithë ne edhe sot e kësaj dite jemi ende të prekur nga këto. Të gjithë vdesin; askush – profet apo tjetër – nuk është kthyer kurrë në Xhenet; dhe të gjithë vazhdojnë të veshin rroba. Në fakt, këto tre gjëra janë aq ‘normale’ saqë pothuajse na mungon të vërejmë se ajo që Allahu i bëri Adamit dhe Evës është ende e ndjerë nga ne mijëra vjet më vonë. Pasojat e asaj që ndodhi atë ditë duket se janë ende në fuqi.
Veshja nga Allahu ishte një dhuratë mëshirë – turpi i tyre tani ishte i mbuluar. Po Ai gjykoi – por gjithashtu dha mëshirë – gjë që Ai nuk duhej ta bënte. Adami dhe Eva nuk e fituan veshjen përmes sjelljes së mirë që i dha ‘meritë’ kundër aktit të tyre të pabindur. Adami dhe Eva mund të merrnin dhuratën e Allahut ndonëse mund ta kishin të pa merituar apo të merituar. Por dikush pagoi për të. Taurati na thotë se veshja ishte ‘lëkurë’. Kështu ata erdhën nga një kafshë. Deri në këtë pikë nuk kishte vdekje, por tani një kafshë me lëkurë të përshtatshme si mbulesë rrobash e paguante – me jetën e saj. Një kafshë ngordhi në mënyrë që Adami dhe Eva të merrnin mëshirë nga Allahu.
Kurani na thotë se kjo veshje mbulonte turpin e tyre, por mbulesa që ata vërtet kishin nevojë ishte ‘drejtësi’ dhe se në një farë mënyre veshja që kishin (lëkurat) ishte një shenjë e kësaj drejtësie, dhe firmos për ne.
“O bijtë e Ademit, Ne ju dërguam rroba që të mbuloni vendet e turpshme, si edhe për zbukurim; por, petku i devotshmërisë është më i miri. Këto janë disa shenja të Allahut, që ju të merrni këshillë.” [Surah 7:26 (Al-A’raf)]
Një pyetje e mirë është: si e marrim këtë ‘petk të drejtësisë’? Profetët e mëvonshëm do të tregonin përgjigjen për këtë pyetje shumë të rëndësishme.
Fjalët e Allahut në gjykim dhe në mëshirë
Allahu jo vetëm që i bën këto tri gjëra për Adamin dhe Evën dhe ne (fëmijët e tyre), por ai flet edhe Fjalën e Tij. Në të dy tregimet Allahu flet për ‘armiqësi’, por në Teurat shton se kjo ‘armiqësi’ do të jetë ndërmjet gruas dhe gjarprit (Shejtanit). Ky mesazh specifik jepet sërish më poshtë. Sapo kam futur me () personat e referuar. Allahu flet:
“Dhe unë do të shtie armiqësi midis teje dhe gruas, midis farës sate dhe farës së saj; fara e saj do të shtypë kokën tënde, dhe ti do të plagosësh thembrën e farës së saj”. (Zanafilla 3:15)
Kjo është një gjëegjëzë – por është e kuptueshme. Duke lexuar me kujdes, do të shihni se janë përmendur pesë personazhe të ndryshëm DHE se kjo është profetike në atë që shkon përpara në kohë (duke parë përdorimin e përsëritur të ‘vullnetit’ në kohën e ardhshme). Personazhet janë:
- Zoti (ose Allahu)
- Shejtani (ose Iblisi)
- Gruaja
- Pasardhësit e gruas
- Pasardhësit e shejtanit
Dhe gjëegjëza përshkruan se si këta personazhe do të lidhen me njëri-tjetrin në të ardhmen. Kjo është treguar më poshtë.
Nuk thotë se kush është gruaja. Por Allahu flet për një ‘pasardhës’ të shejtanit (djallit) dhe një ‘pasardhës’ të gruas. Kjo është misterioze, por ne dimë një gjë për këtë pasardhës të gruas. Për shkak se ‘pasardhësi’ quhet ‘ai’ dhe ‘ai’ ne e dimë se ky pasardhës është një njeri i vetëm mashkull. Me këtë njohuri ne mund të hedhim poshtë disa interpretime të mundshme. Si ‘ai’, pasardhësi nuk është ‘ajo’ dhe si rrjedhim nuk mund të jetë grua – por ‘ai’ vjen nga një grua. Si ‘ai’ pasardhësit nuk janë ‘ata’ (dmth. nuk është shumës). Kështu, pasardhësit e përmendur NUK janë një grup njerëzish, edhe nëse i referohet një identiteti kombëtar ose një grupi të një feje të caktuar. Si ‘ai’, pasardhësi nuk është një ‘ajo’ (pasardhësit është një person). Megjithëse kjo mund të duket e qartë, ajo eliminon mundësinë që pasardhësit të jenë një filozofi, mësim ose fe e veçantë. Pra, pasardhësit NUK janë (për shembull) Krishterimi apo Islami sepse atëherë do të përmendet si një “ajo”, as nuk është një grup njerëzish si te hebrenjtë apo të krishterët apo muslimanët sepse atëherë do të referohej si një ‘ata’. Edhe pse mbetet mister se kush është ‘pasardhësi’, ne kemi eliminuar shumë mundësi që mund të na vijnë natyrshëm në mendje.
Ne shohim nga koha e ardhme e këtij premtimi se një plan me një përfundim të synuar është në mendjen e Allahut. Ky ‘pasardhës’ do të shtypi kokën e shejtanit (dmth shkatërroje atë) ndërsa në të njëjtën kohë shejtani do të ‘godi thembrën e tij’. Misteri se çfarë do të thotë kjo nuk është sqaruar në këtë pikë. Por ne e dimë se një plan i Perëndisë do të shpaloset.
Vini re tani atë që Allahu NUK i thotë Ademit. Ai nuk i premton burrit një pasardhës të caktuar siç i premton gruas. Kjo është mjaft e jashtëzakonshme sidomos duke pasur parasysh theksimin e djemve që vijnë nga baballarët në Tevrat, Zabur dhe Inxhil. Gjenealogjitë e dhëna në Taurat, Zabur dhe Inxhil pothuajse ekskluzivisht regjistrojnë vetëm djemtë që vijnë nga baballarët. Por në këtë premtim në Xhenet është ndryshe – nuk ka premtim për një pasardhës (një ‘ai’) që vjen nga një njeri. Tevrati thotë vetëm se do të ketë një pasardhës nga gruaja – pa përmendur një burrë.
Nga të gjithë njerëzit që kanë ekzistuar ndonjëherë, vetëm dy nuk kanë pasur kurrë një baba njerëzor. I pari ishte Adami, i krijuar drejtpërdrejt nga Zoti. I dyti ishte Isa el Masih (Jezusi – PBUH) i cili ishte i lindur nga një virgjëreshë – pra asnjë baba njerëzor. Kjo përputhet me vëzhgimin se pasardhës është një ‘ai’, jo një ‘ajo’, ‘ata’ ose ‘ajo’. Isa el Masih (PBUH) është pasardhës i një gruaje. Po kush është armiku i tij, ‘pasardhësi’ i shejtanit? Edhe pse ne nuk kemi hapësirë këtu për ta gjurmuar atë në detaje, Librat flasin për një ‘Biri i Shkatërrimit’, ‘Biri i Satanait’ dhe tituj të tjerë që përshkruajnë një sundimtar njerëzor që po vjen, i cili do t’i kundërvihet ‘Krishtit’ (Masih). I njohur gjithashtu si Dexhall, librat e mëvonshëm flasin për një përplasje të ardhshme midis këtij ‘Anti-Krishti’ dhe Krishtit (ose Masih). Por këtu përmendet për herë të parë në formë embrioni, që në fillim të historisë.
Kulmi i historisë, përfundimi i një lufte ndërmjet shejtanit dhe Allahut, i nisur shumë kohë më parë në Xhenet, është profetizuar në të njëjtin fillim – në Librin e parë. Mbeten shumë pyetje dhe janë ngritur të tjera. Vazhdimi nga këtu dhe mësimi nga të Dërguarit e njëpasnjëshëm do të na ndihmojë t’u përgjigjemi më mirë pyetjeve tona dhe të kuptojmë kohën në të cilën ndodhemi. Ne vazhdojmë me bijtë e tyre të Adamit dhe Evës – Qabil dhe Habil.
Shkarkoni PDF të të gjitha Shenjave nga Al Kitab si një libër