Vazhdojmë në rend kronologjik që nga fillimi (d.m.th Adami/Eva Qabil/Habil) dhe deri tek profeti ynë tjetër i rëndësishëm në Taurat që është Nuhu (ose Nuhu/Nuh PBUH), i cili jetoi rreth 1600 vjet pas Ademit. Shumë njerëz në Perëndim e shohin të pabesueshme historinë e Profetit Nuh (a.s.) dhe përmbytjen. Por bota është e mbuluar me shkëmbinj sedimentar, të cilët formohen nga depozitimi i sedimentit gjatë një përmbytjeje. Pra, ne kemi prova fizike të kësaj përmbytjeje, por cila ishte shenja e Noeut që duhet t’i kushtojmë vëmendje? Klikoni këtu për të lexuar tregimin e Nuhut (a.s.) në Teurat dhe Kuran.
Mungon kundrejt Marrjes së Mëshirës
Kur flas me perëndimorët për Gjykimin e Allahut, përgjigja që marr shpesh është diçka e tillë: “Nuk jam shumë i shqetësuar për Gjykimin sepse Ai është aq i mëshirshëm sa nuk mendoj se do të më gjykojë vërtet”. Është ky tregim i Nuhut (a.s.) që më bëri ta vë në dyshim atë arsyetim. Po, Allahu është i mëshirshëm dhe duke qenë se Ai nuk ndryshon, ai ishte plot mëshirë edhe në ditët e Nuhut (a.s.). Megjithatë e gjithë bota (përveç Noeut dhe familjes së tij) u shkatërrua në atë gjykim. Surah Nuh (Surah 71 – Noah) na thotë se:
Për shkak të gjynaheve të tyre, ata u përmbytën dhe u hodhën në zjarr. Ata nuk gjetën mbrojtës tjetër për veten në vend të Allahut. (Surah Nuh 71:25)
Pra, ku ishte mëshira e Tij atëherë? Ishte në arkë. Siç na thotë Kurani:
Ne shpëtuam me anë të barkës atë dhe të gjithë njerëzit që ishin me të (Al-A’raf 7:64)
Allahu në mëshirën e Tij, duke përdorur profetin Nuh (a.s.), siguroi një arkë që ishte në dispozicion për këdo. Çdokush mund të kishte hyrë në atë arkë dhe të kishte marrë mëshirë dhe siguri. Problemi ishte se pothuajse të gjithë njerëzit iu përgjigjën mesazhit me mosbesim. Ata u tallën me Nuhun (a.s.) dhe nuk besuan në gjykimin e ardhshëm. Sikur të kishin hyrë në arkë, do t’i kishin shpëtuar Gjykimit.
Pjesa në Kuranin e Shenjtë na tregon gjithashtu se një nga djemtë e Noeut besoi në Allahun dhe në Gjykimin e ardhshëm. Vetë fakti që ai po përpiqej të ngjitej në një mal tregon se ai po përpiqej t’i shpëtonte gjykimit të Allahut (prandaj ai duhet të ketë besuar në Allahun dhe Gjykimin). Por përsëri pati një problem. Ai nuk e kombinoi besimin e tij me nënshtrimin dhe në vend të kësaj zgjodhi të vendoste të gjente rrugën e tij për t’i shpëtuar Gjykimit. Por babai i tij i tha:
Sot askush nuk do të kursehet nga dënimi i Allahut, përveç atij që e mëshiron Ai! (Hud 11: 43)
Ky bir kishte nevojë për mëshirën e Allahut, jo për përpjekjet e tij për t’i shpëtuar Gjykimit. Përpjekjet e tij për t’u ngjitur në një mal ishin të kota. Pra, rezultati për të ishte saktësisht i njëjtë si me ata që talleshin me Profetin Nuh (a.s.) – vdekja nga mbytja. Sikur të kishte hyrë në arkë, do të kishte shpëtuar edhe nga Gjykimi. Nga kjo mund të dimë se vetëm besimi në Allahun dhe Gjykimin nuk mjafton për t’i shpëtuar. Në fakt, është nënshtrimi ndaj Mëshirës që siguron Allahu, në vend të ideve tona, ku ne mund të jemi të sigurt se do të marrim Mëshirë. Kjo është shenja e Noes për ne – arka. Ajo ishte një shenjë publike e gjykimit të Allahut, si dhe mjeti i mëshirës dhe shpëtimit të Tij. Ndërsa të gjithë mund ta shikonin ndërtimin e tij, ishte ajo ‘shenjë e qartë’ e gjykimit të ardhshëm dhe mëshirës së disponueshme. Por kjo tregon se mëshira e Tij është e arritshme vetëm nëpërmjet dispozitës që Ai ka vendosur.
Pra, pse Nuhu e gjeti mëshirën e Allahut? Taurati përsërit disa herë frazën
Dhe Noeu bëri të gjitha ato që i kishte urdhëruar Zoti
Unë shoh se prirem të bëj atë që kuptoj, ose atë që më pëlqen, ose atë me të cilën jam dakord. Jam i sigurt se Nuhu (a.s.) duhet të ketë pasur shumë pyetje në mendjen e tij rreth paralajmërimit të Allahut për një përmbytje që do të vinte dhe urdhërit të tij për të ndërtuar një arkë kaq të madhe në tokë. Jam i sigurt se ai mund të kishte arsyetuar se meqenëse ishte një njeri i mirë në zona të tjera, ndoshta nuk kishte nevojë t’i kushtonte vëmendje ndërtimit të kësaj arke. Por ai bëri ‘të gjithën’. Kjo ishte urdhëruar – jo vetëm ajo që i kishte thënë babai i tij, as ajo që kuptonte, as ajo me të cilën ndihej rehat, madje as ajo që kishte kuptim për të. Ky është një shembull i shkëlqyer që ne duhet ta ndjekim.
Dera për shpëtim
Tevrati gjithashtu na tregon se pas Nuhut, familja e tij dhe kafshët hynë në arkë
pastaj Zoti i mbylli brenda; (Zanafilla 7:16)
Ishte Allahu që kontrolloi dhe menaxhoi një derë të arkës – jo Nuhu (a.s.). Kur erdhi Gjykimi dhe erdhën ujërat, asnjë goditje nga njerëzit jashtë arkës nuk mund ta shtynte Noeun të hapte derën. Allahu e kontrolloi atë derë. Por në të njëjtën kohë ata nga brenda mund të qëndronin në besim se meqë Allahu e kontrollonte derën, asnjë erë apo valë nuk mund ta hapte me forcë. Ata ishin të sigurt në derën e kujdesit dhe mëshirës së Allahut.
Meqenëse Allahu nuk ndryshon, kjo do të vlente edhe për ne sot. Të gjithë profetët paralajmërojnë se do të vijë një Gjykim tjetër – dhe ky me zjarr – por shenja e Nuhut (a.s.) na siguron se së bashku me Gjykimin e Tij Ai do të ofrojë edhe mëshirë. Por ne duhet ta kërkojmë ‘arkën’ e tij me një derë që do të garantojë marrjen e Mëshirës.
Sakrifica e profetëve
Tevrati gjithashtu na tregon se Nuhu (a.s.):
ndërtoi një altar për Zotin, mori nga çdo lloj kafshësh dhe zogjsh të pastër dhe ofroi fli mbi altarin (Zanafilla 8:20)
Kjo i përshtatet modelit të Adami/Eva Qabil/Habil të flijimit të kafshëve. Kjo do të thotë, edhe një herë, se me vdekjen e një kafshe dhe rrjedhjen e gjakut ishte mënyra se si Profeti Nuh (a.s.) iu lut dhe u pranua nga Allahu. Në fakt, Taurati thotë se vetëm pas kësaj sakrifice Allahu ‘bekoi Noeun dhe bijtë e tij’ (Zanafilla 9:1) dhe ‘bëri një besëlidhje me Noeun’ (Zanafilla 9:8) që të mos i gjykojë më të gjithë njerëzit me një përmbytje. Pra, duket se sakrifica, vdekja dhe kullimi i gjakut të një kafshe nga Nuhu ishte vendimtar në adhurimin e tij ndaj Allahut. Sa e rëndësishme është kjo? Ne vazhdojmë sondazhin tonë përmes Profetëve të Tevratit, me Lot/Lut më pas.
Shkarkoni PDF të të gjitha Shenjave nga Al Kitab si një libër