Në artikujt tanë të fundit ne kemi parë se si profetët dhanë shenja duke parashikuar emrin e Masih-ut (parashikimi ishte Jezu) dhe duke parashikuar kohën e ardhjes së tij. Këto janë profeci çuditërisht specifike, të regjistruara dhe të shkruara qindra vjet përpara ardhjes së Jezusit (Is al Masih – PBUH) dhe ato e parashikuan saktë atë. Këto profeci janë shkruar dhe janë ende aty(!), në shkrimet e shenjta çifute – jo në Inxhil apo Kuran. Më pas lind pyetja se përse populli hebre nuk e pranoi dhe ende (kryesisht) nuk e pranon Jezusin si Krishti (Masih) pasi kjo është shkruar në librin e tyre.

Para se të shikojmë këtë pyetje, duhet të sqaroj se bërja e pyetjes në mënyrën që bëra unë nuk është mjaft e saktë. Shumë çifutë gjatë jetës së Isait (Isait – PBUH) e pranuan atë si Masih. Dhe sot ka edhe shumë që e pranojnë atë si Masih. Por fakti mbetet se si komb nuk e pranuan. Pra, pse?

Pse çifutët nuk e pranojnë Isain (a.s.) si Mesih?

Ungjilli i Mateut (Inxhil) shënon një takim midis Isait (PBUH) dhe mësuesve fetarë hebrenj (të quajtur farisenj dhe saducenjtë – ata kishin një rol të ngjashëm me imamët sot). Ata i kishin bërë një pyetje mashtrimi ku Jezusi u përgjigj:

Jezusi, duke u përgjigjur u tha atyre: “Ju bëni gabim, sepse nuk e kuptoni as Shkrimin as pushtetin e Perëndisë. (Mateu 22:29)

Ky shkëmbim na jep një të dhënë të rëndësishme. Megjithëse këta ishin udhëheqës që ua mësuan njerëzve Teuratin dhe Zaburin, Jezusi i akuzoi ata për këtë duke mos ditur shkrimet dhe jo njohja e fuqisë së Zotit. Çfarë donte të thoshte me këtë? Si mund Ekspertët të mos ‘i njohin shkrimet’?

Judenjtë nuk i dinin TË GJITHA shkrimet

Kur të studioni atë që udhëheqësit folën dhe përmendën në Taurat dhe Zabur, do të vini re se ata ishin shumë të vetëdijshëm vetëm për disa profeci – dhe jo për të tjera. Kështu ne pamë, për shembull, në Shenja e Birit të Virgjëreshës, se ekspertët e dinin profecinë se Masihu do të vinte nga Betlehemi. Këtu është vargu që ekspertët e Ligjit i cituan mbretit Herod në lindjen e Isait për të treguar se ku do të lindte Masih:

“Por ti, o Betlem Efratah, megjithëse je i vogël midis mijërave të Judës, nga ti do të dalë për mua ai që do të jetë sundues në Izrael, origjinat e të cilit janë nga kohërat e lashta, nga ditët e përjetësisë”. (Mikea 5:2)

Do të shihni se ata e dinin vargun që i referohej Krishtit (= Masih – shih këtu fose pse këto terma janë të njëjta) dhe se ky varg i referohet atij si ‘sundimtar’. Një pasazh tjetër, i mirënjohur për ekspertët hebrenj, ishte Psalmet 2, i frymëzuar nga Daud (a.s.) e cila së pari prezantoi titullin ‘Krishti ‘ dhe që thoshte se ‘Krishti’ do të ‘instalohej si Mbret në Sion’ (= Jerusalem ose Al Kuds) siç e shohim në pasazh.

Mbretërit e dheut mblidhen … kundër Zotit dhe të vajosurit të tij, … Ai që ulet në qiejtë do të qeshë, Zoti do të tallet me ta… do të thotë: “E vendosa mbretin tim mbi Sion, malin tim të shenjtë… (Psalmet 2 i Zaburit)

Mësuesit hebrenj ishin gjithashtu të vetëdijshëm për pasazhet e mëposhtme nga Zabur

O Zot, … Për hir të Davidit, shërbëtorit tënd, mos e dëbo fytyrën e të vajosurit tënd. Zoti iu betua Davidit në të vërtetë dhe nuk do të ndryshojë: “Unë do të vë mbi fronin tënd një fryt; … Këtu do ta rris fuqinë e Davidit dhe do t’i jap një llambë të vajosurit tim. (Psalmet 132: 10-18 i Zaburit)

Judenjtë nuk e njihnin fuqinë e Zotit duke e kufizuar atë me logjikën e tyre

Pra, ata dinin disa pasazhe, të cilat të gjitha tregonin në një drejtim – që Masih-u do ta bënte sundojnë me pushtet. Duke pasur parasysh se në kohën e Isait (Jezusit – PBUH) hebrenjtë jetonin nën pushtimin romak në tokën e Izraelit (shih këtu për historinë e hebrenjve) ky ishte i vetmi Masih që ata donin. Ata donin një Masih që do të vinte me fuqi dhe do të zmbrapste romakët e urryer dhe do të krijonte Mbretërinë e fuqishme që mbreti Davud kishte krijuar 1000 vjet më parë (shih këtu për sfondin e mbretit Davud). Kjo dëshirë e zjarrtë për të pasur një Masih të formuar nga dëshirat e tyre veta se sa nga plani i Allahut i pengoi ata të studionin të gjithë shkrimet e tyre të shenjta.

Pastaj ata përdorën arsyen e tyre njerëzore për të kufizuar fuqinë e Perëndisë në të menduarin e tyre. Profecitë thoshin se Masih do të sundonte në Jerusalem. Jezusi bëri nuk sundoi me pushtet nga Jeruzalemi. Pra, ai nuk mund të ishte Masih! Ishte një logjikë e thjeshtë. Ata e kufizuan fuqinë e Zotit duke e kufizuar Atë në logjikën e tyre lineare dhe njerëzore.

Hebrenjtë deri më sot në masë të madhe nuk i njohin profecitë e Zaburit. Megjithëse është në librin e tyre, të quajtur Tanakh (=Taurat + Zabur), por nëse ata lexojnë diçka, ata thjesht lexojnë Tevratin. Ata po i injorojnë urdhrat e Zotit për të ditur TË GJITHA shkrimet dhe për këtë arsye janë injorantë për profecitë e tjera, dhe duke e kufizuar Zotin me logjikën e tyre njerëzore, ata arsyetojnë se meqenëse Masih duhet të sundojë, dhe Isa nuk ka sunduar, ai nuk mund të jetë Masih. Fundi i historise! Nuk ka nevojë për të hetuar më tej pyetjen! Deri më sot, shumica e hebrenjve nuk e shikojnë më tej këtë çështje.

Masih: Do të jetë … ‘prerë’

Por nëse do t’i shqyrtonin shkrimet e shenjta, ata do të mësonin diçka që ne tani do ta mësojmë. Në artikullin e fundit pamë se profeti Daniel (a.s.) e parashikoi saktë këtë koha e ardhjes së Mesihut. Por tani vini re se çfarë tha tjetër për këtë Mesia (= I vajosuri=Masih=Krishti)

Prandaj dije dhe kuptoje se, që kur ka dalë urdhri të restaurohet dhe të rindërtohet Jeruzalemi deri te Mesia, princi, do të duhen shtatë javë dhe gjashtëdhjetë e dy javë të tjera; ai do të ndërtohet përsëri me sheshe dhe me ledhe, por në kohëra plot ankth. Mbas gjashtëdhjetë e dy javëve Mesia do të vritet dhe askush nuk do të jetë me të. Dhe populli i një princi që do të vijë ka për të shkatërruar qytetin dhe shenjtëroren; fundi i tij do të vijë me një përmbytje, dhe deri në mbarim të luftës janë dekretuar shkatërrime. (Danieli 9:25-26)

Vini re se çfarë thotë Danieli se do t’i ndodhë Masihut kur të mbërrijë. A parashikon Danieli se Masih do të sundojë? Se ai do të pushtojë fronin e paraardhësit të tij Daud dhe do të shkatërrojë pushtetin pushtues romak? Jo! Në fakt ajo thotë, mjaft qartë, se Mesihu do të jetë ‘prerë dhe nuk do të ketë asgjë‘. Pastaj thotë se njerëzit e huaj do të shkatërrojnë shenjtëroren (tempullin hebre) dhe qytetin (Jerusalemin) dhe se ai do të shkretohet. Nëse shikoni në historia e izraelitëve do të shihni se kjo ka ndodhur vërtet. Dyzet vjet pas vdekjes së Jezusit, romakët erdhën dhe dogjën tempullin, shkatërruan Jerusalemin dhe i dërguan hebrenjtë në mërgim në mbarë botën, kështu që ata u dëbuan nga toka. Ngjarjet ndodhën në vitin 70 të erës sonë saktësisht siç ishte profetizuar nga Danieli rreth vitit 537 p.e.s. dhe të parashikuara më parë nga Profeti Musa (a.s.) në mallkimet.

Kështu Danieli parashikoi se Masih nuk do të sundonte! Në vend të kësaj, ai do të “pritej dhe nuk do të kishte asgjë”. Udhëheqësit hebrenj e humbën këtë sepse ata nuk ‘i dinin shkrimet’. Por kjo ngre një problem tjetër. A nuk ka një kontradiktë midis profecisë së Danielit (‘prerë’) dhe atyre që çifutët ishin të njohur me të (Masih do të sundonte). Në fund të fundit, nëse të gjithë profetët do të kishin mesazhe nga Allahu, të gjithë prej tyre do të duhej të realizoheshin siç e specifikon Musai (a.s.) në Tevrat. Si mund të ishte e mundur që Masihu të ndërpritet DHE se do të sundonte? Dukej se logjika e tyre njerëzore kishte mposhtur ‘fuqinë e Zotit’.

Shpjegohet kontradikta midis ‘Rregullit’ dhe ‘Prerë’

Por sigurisht logjika e tyre nuk ishte më e fortë se fuqia e Zotit. Ata thjesht, siç bëjmë ne njerëzit, nuk e njihnin një supozim që po bënin. Ata supozuan se Mesihu do të vinte vetëm një herë. Nëse do të ishte kështu, atëherë me të vërtetë do të kishte një kontradiktë midis sundimit të Masih-ut dhe “prerjes” së tij. Kështu ata e kufizuan fuqinë e Zotit në mendjet e tyre për shkak të logjikës së tyre, por në fund ishte logjika e tyre që ishte e gabuar. Masihu do të vinte dy herë. Në ardhjen e parë ai do të përmbushte profecitë ‘prerë dhe nuk kanë asgjë‘ dhe vetëm në ardhjen e dytë ai do të përmbushte profecitë ‘sunduese’. Nga ky këndvështrim, ‘kontradikta’ zgjidhet lehtësisht.

A na mungojnë gjithashtu TË GJITHA shkrimet e shenjta dhe a kufizojmë fuqinë e Perëndisë?

Por çfarë do të thoshte se Masih do të ishte ‘prerë dhe nuk ka asgjë’? Ne do ta shqyrtojmë këtë pyetje së shpejti Por tani për tani ndoshta do të ishte më e dobishme të reflektonim se si judenjtë i humbën shenjat. Ne kemi parë tashmë dy arsye pse çifutët nuk i panë shenjat e Mesihut. Ekziston edhe një arsye e tretë, e cila është shënuar për ne në Ungjillin e Gjonit (Inxhil) në një tjetër shkëmbim mes Jezusit (Isait – a.s.) dhe prijësve fetarë ku ai u thotë atyre.

Ju hetoni Shkrimet sepse mendoni të keni nëpërmjet tyre jetë të përjetshme; dhe ato janë këto që dëshmojnë për mua. Por ju nuk doni të vini tek unë që të keni jetën…. Si mund të besoni ju, ju që ia merrni lavdinë njëri-tjetrit dhe nuk kërkoni lavdinë që vjen vetëm nga Perëndia? (Gjoni 5: 39-44)

Me fjalë të tjera, arsyeja e tretë që hebrenjtë i humbën shenjat e Masih-ut ishte sepse ata thjesht ‘refuzuan’ t’i pranonin ato sepse ishin më të interesuar të fitonin miratimin e njëri-tjetrit sesa miratimin nga Zoti!

Hebrenjtë nuk janë më të devijuar dhe me kokë të gabuar se njerëzit e tjerë. Megjithatë, është e lehtë për ne që të gjykojmë mbi ta për mungesën e shenjave se Jezusi ishte Masih. Por, para se të drejtojmë gishtin drejt tyre, ndoshta duhet të shikojmë veten. A mund të themi sinqerisht se i dimë ‘të gjitha shkrimet’? A nuk shikojmë ne, ashtu si hebrenjtë, shkrimet e shenjta që na pëlqejnë, ndihemi rehat dhe i kuptojmë? Dhe a nuk e përdorim shpesh logjikën tonë njerëzore për të kufizuar fuqinë e Zotit në mendjet tona? Apo madje ndonjëherë refuzojmë t’i pranojmë shkrimet e shenjta sepse jemi të shqetësuar për atë që mendojnë të tjerët më shumë se çfarë ka thënë Perëndia?

Mënyra se si judenjtë i humbën shenjat duhet të jetë një paralajmërim për ne. Ne nuk guxojmë të kufizohemi vetëm në shkrimet e shenjta me të cilat jemi njohur dhe që rastësisht na pëlqejnë. Ne nuk guxojmë të kufizojmë fuqinë e Zotit me logjikën tonë njerëzore. Dhe ne nuk guxojmë të refuzojmë të pranojmë atë që mësojnë shkrimet e shenjta. Të armatosur me këto paralajmërime nga mënyra se si judenjtë i humbën shenjat e ardhjes së Masihut, ne tani kthehemi për të kuptuar ardhjen e një personi kyç – Shërbëtori.

Masih: Do të vini në sundim… apo do të ‘prisheni’?