Në suren El-Mutaffifin (Surah 83 – Mashtrimi) një burim pije freskuese në Parajsë pritet për ata që janë më afër Allahut.
Të cilin e dëshmojnë engjëjt që janë më të të afërmit. E s’ka dyshim se vepërmirët janë në përjetime e kënaqësi (Xhennet).
Të mbështetur në kolltukë vështrojnë. (Surah Al-Mutaffifin 83:21-23)
U jepet të pijnë pije në enë të mbyllura.
Krua nga i cili do të pijnë më të afërmit e Zotit. (Surah Al-Mutaffifin 83:25,28)
Surja Al-Insan (Surah 76 – Njeriu) përshkruan në mënyrë të ngjashme burimet e pijeve ekzotike për ata që hyjnë në Parajsë.
Sigurisht, të ndershmit besimtarë do të pinë (në Xhenet) kupa me pije të përzier me Kafur,
nga burimi që vetëm robtë e Allahut pinë dhe të cilin mund ta çojnë nga të duan. (Surah Al-Insan 76:5-6)
Aty do të pinë gota me pije të përzier me xhenxhefil,
prej një burimi të quajtur Selsebil. (Surah Al-Insan 76:17-18)
Por çfarë ndodh me etjen që kemi tani në këtë Jetë? Po ata prej nesh që nuk janë ‘më të afërt me Allahun’ për shkak të një të kaluare mëkatare dhe të turpshme? Profeti Isa el Masih (PBUH) mësoi për këtë në takimin e tij me një grua të refuzuar.
Më parë mësuam se si profeti Isa el Masih (a.s.) na mësoi se si duhet t’i trajtojmë armiqtë tanë. Në botën tonë të sotme ku kemi konflikt mes sunitëve dhe shiitëve, mbështetësve dhe kundërshtarëve të Asadit në Siri, palestinezëve dhe izraelitëve … në Irak – pavarësisht se në cilin vend mund të gjendeni, ka më shumë gjasa konflikti midis grupeve të ndryshme ku njerëzit urrejnë dhe vrasin njëri-tjetrin. Kjo e ka kthyer botën tonë në mjerim ferrinor. Isa el Masih (PBUH) na mësoi në këtë shëmbëlltyrë se hyrja në Parajsë varej nga mënyra se si ne i trajtonim armiqtë tanë!
Por është e lehtë të mësosh një gjë, por të veprosh krejt ndryshe. Madje shumë imamë dhe mësues të tjerë fetarë kanë mësuar një gjë, por kanë jetuar krejt tjetër. Po profeti Isa el Masih (PBUH)? Në një rast ai pati një takim me një samaritan. (Mos harroni se në kohën e tij kishte armiqësi midis hebrenjve dhe samaritanëve që është e ngjashme me atë midis palestinezëve dhe izraelitëve sot). Inxhili e regjistron takimin.
Jezusi flet me një grua samaritane
Pra, kur Zoti mori vesh se farisenjtë kishin dëgjuar se Jezusi po bënte më shumë dishepuj dhe po pagëzonte më shumë se Gjoni 2 (ndonëse nuk pagëzonte Jezusi vetë, por dishepujt e tij), 3 e la Judenë dhe shkoi përsëri në Galile.
4 Por duhej të kalonte nëpër Samari. 5 Arriti, pra, në një qytet të Samarisë që quhej Sihar, afër tokës që Jakobi i kishte dhënë Jozefit, birit të vet. 6 Por aty ishte pusi i Jakobit. Dhe Jezusi, i lodhur nga udhëtimi, u ul pranë pusit; ishte rreth orës së gjashtë.
7 Një grua nga Samaria erdhi të nxjerrë ujë. Dhe Jezusi i tha: “Më jep të pi,” 8 sepse dishepujt e vet kishin shkuar në qytet për të blerë ushqime.
9 Por gruaja samaritane i tha: “Po qysh, ti që je Jude kërkon të pish prej meje, që jam një grua samaritane?” (Sepse Judenjtë nuk shoqërohen me Samaritanët).
10 Jezusi u përgjigj dhe i tha: “Po ta njihje ti dhuratën e Perëndisë dhe kush është ai që të thotë: “Më jep të pi!,” ti vetë do të kërkoje nga ai dhe ai do të të jepte ujë të gjallë.”
11 Gruaja i tha: “Zot, ti nuk ke as kovë për të nxjerrë dhe pusi është i thellë; nga e ke, pra, atë ujë të gjallë? 12 Vallë je më i madh se Jakobi, ati ynë, qe na dha këtë pus dhe piu prej tij ai vetë, bijtë e tij dhe bagëtitë e tij?.”
13 Jezusi u përgjigj dhe i tha: “Kushdo që pi nga ky ujë, do të ketë përsëri etje,14 por kush pi nga uji që do t’i jap unë nuk do të ketë më kurrë etje përjetë; por uji që unë do t’i jap do të bëhet në të një burim uji që gufon në jetë të përjetshme.”
15 Gruaja i tha: “Zot, më jep këtë ujë, që unë të mos kem më etje dhe të mos vij këtu të nxjerr ujë!.”
16 Jezusi i tha: “Shko thirre burrin tënd dhe eja këtu.”
17 Gruaja u përgjigj dhe i tha: “Unë nuk kam burrë.”
Jezusi i tha: “Mirë the: “Nuk kam burrë,” 18 sepse ti kishe pesë burra dhe ky që ke tani nuk është burri yt; për këtë ke thënë të vërtetën!.”
19 Gruaja i tha: “Zot, po shoh se ti je një profet. 20 Etërit tanë adhuronin mbi këtë mal, dhe ju thoni se në Jeruzalem është vendi ku duhet të adhurojmë.”
21 Jezusi i tha: “O grua, më beso: vjen ora që as mbi këtë mal as në Jeruzalem nuk do të adhuroni Atin. 22 Ju adhuroni atë që s’e njihni; ne adhurojmë atë që njohim; sepse shpëtimi vjen nga Judenjtë. 23 Por vjen ora, madje ajo ka ardhur, që adhuruesit e vërtetë ta adhurojnë Atin në frymë dhe në të vërtetën, sepse të tillë janë adhuruesit që kërkon Ati. 24 Perëndia është Frymë, dhe ata që e adhurojnë duhet t’a adhurojnë në frymë dhe në të vërtetën.”
25 Gruaja i tha: “Unë e di se do të vijë Mesia, që e quajnë Krisht; kur të ketë ardhur, ai do të na kumtojë çdo gjë.”
26 Jezusi i tha: “Unë jam, ai që po të flet!.”
27 Në këtë moment erdhën dishepujt e tij dhe u mrekulluan që po fliste me një grua; por asnjë nuk i tha: “Çfarë do?” ose: “Pse po flet me të?.”
28 Atëherë gruaja e la kovën e saj dhe u kthye në qytet dhe u tha njerëzve: 29 “Ejani të shikoni një njeri që më ka thënë gjithçka kam bërë; vallë mos është ky Krishti?.” 30 Dolën, pra, nga qyteti dhe erdhën tek ai.
31 Ndërkaq dishepujt e vet po i luteshin duke thënë: “Mësues, ha.”
32 Por ai u tha atyre: “Unë kam një ushqim për të ngrënë të cilin ju s’e njihni.”
33 Prandaj dishepujt i thonin njëri-tjetrit: “Mos i solli vallë dikush për të ngrënë?.”
34 Jezusi u tha atyre: “Ushqimi im është të bëj vullnetin e atij që më dërgoi dhe të kryej veprën e tij. 35 A nuk thoni ju se ka edhe katër muaj dhe vjen korrja? Ja, unë po ju them: Ngrini sytë tuaj dhe shikoni fushat që tashmë zbardhojnë për korrjen. 36 Korrësi e merr shpërblimin dhe mbledh frytin për jetën e përjetshme, që mbjellësi dhe korrësi të gëzohen sëbashku. 37 Sepse në këtë vërtetohet e thëna: “Një mbjell e tjetri korr”. 38 Unë ju dërgova të korrni atë për të cilin ju nuk u munduat; të tjerët u munduan dhe ju hytë në mundimin e tyre.”
39 Dhe shumë Samaritanë nga ai qytet besuan në të, për shkak të fjalës së gruas që dëshmoi: “Ai më tregoi gjithçka kam bërë.” 40 Por kur Samaritanët erdhën tek ai, e lutën të qëndrojë me ta; dhe ai ndenji aty dy ditë. 41 Dhe shumë më tepër njerëz besuan për shkak të fjalës së tij.
42 Dhe ata i thoshnin gruas: “S’është më vetëm për shkak të fjalëve të tua që besojmë, por sepse ne vetë e kemi dëgjuar dhe dimë se ai është me të vërtetë Krishti, Shpëtimtari i botës.” (Gjoni 4:1-42)
Gruaja samaritane u befasua që profeti Isa al Masih (PBUH) madje do të fliste me të – kishte një armiqësi të tillë midis çifutëve dhe samaritanëve në atë ditë. Isa filloi duke kërkuar të pinte nga uji që po nxirrte nga pusi. Ai e bëri këtë për dy arsye. Së pari, siç thuhet, ai kishte etje dhe donte një pije. Por ai (duke qenë një profet) gjithashtu e dinte se ajo ishte plotësisht e etur në një tjetër mënyrë. Ajo ishte e etur për gëzim dhe kënaqësi në jetën e saj. Ajo mendoi se mund ta kënaqte këtë etje duke pasur marrëdhënie të paligjshme me burrat. Pra, ajo kishte pasur disa burra dhe, ndërsa po fliste me profetin, ajo jetonte me një burrë që nuk ishte burri i saj. Të gjithë e shihnin atë si të pamoralshme. Kjo ndoshta ishte arsyeja pse ajo kishte shkuar vetëm për të marrë ujë në mesditë, pasi gratë e tjera të fshatit nuk donin që ajo të ishte me ta kur shkonin te pusi në freskinë e mëngjesit. Kjo grua kishte pasur shumë burra dhe turpi i saj e largoi nga gratë e tjera të fshatit.
Zaburi tregoi se si është mëkati nga një etje e thellë në jetën tonë – një etje që duhet shuar. Shumë sot, pavarësisht nga feja e tyre, jetojnë në mënyra mëkatare për shkak të kësaj etje.
Por profeti Isa el Masih (a.s.) nuk iu shmang kësaj gruaje mëkatare. Në vend të kësaj, ai i tha asaj se mund t’i jepte ‘ujë të gjallë’ që do t’i shuante etjen. Por ai nuk po fliste për ujë fizik (të cilin po ta pije një herë do të kishe etje më vonë) por një ndryshim në zemrën e saj, një ndryshim nga brenda. Profetët e Zaburit kishin profetizuar se kjo Besëlidhje e një zemre të re po vinte. Isa al Masih (PBUH) i ofroi asaj këtë besëlidhje të re të një zemre të ndryshuar ‘që lulëzon në jetën e përjetshme’.
Të besosh – Të rrëfehesh në të vërtetën
Por kjo ofertë e ‘ujit të gjallë’ e hodhi gruan në krizë. Kur Isa i tha asaj të merrte burrin e saj, ai qëllimisht po e bënte atë të njihte dhe të pranonte mëkatin e saj – ta rrëfente atë. Kjo është diçka që ne e shmangim me çdo kusht! Ne preferojmë të fshehim mëkatet tona, duke shpresuar se askush nuk do t’i shohë. Ose ne racionalizojmë, duke bërë justifikime për mëkatin tonë. Adami dhe Eva e kishin bërë këtë në Kopësht dhe ende sot ne preferojmë të fshehim ose të justifikojmë mëkatin tonë. Por nëse duam të përjetojmë Mëshirën e Zotit që të çon në ‘jetën e përjetshme’, atëherë duhet të jemi të ndershëm dhe të pranojmë mëkatin tonë, sepse Inxhili premton se:
Po t’i rrëfejmë mëkatet tona, ai është besnik dhe i drejtë që të na falë mëkatet dhe të na pastrojë nga çdo paudhësi. (1 Gjoni 1:9)
Për këtë arsye, kur profeti Isa el Masih (a.s.) i tha gruas samaritane se
Perëndia është Frymë, dhe ata që e adhurojnë duhet t’a adhurojnë në frymë dhe në të vërtetën.”
Me ‘të vërtetën’ ai nënkuptonte të qenit i vërtetë dhe autentik për veten tonë, duke mos u përpjekur të fshihnim ose të justifikonim gabimin tonë. Lajmi i mrekullueshëm është se Allahu ‘kërkon’ dhe nuk do t’i largojë adhuruesit që vijnë me ndershmëri si kjo.
Por ishte shumë e vështirë për të që të pranonte mëkatin e saj. Një mënyrë e zakonshme për të fshehur turpin tonë është ta ndryshojmë temën nga mëkati ynë në atë të një mosmarrëveshjeje fetare. Sot bota është plot me mosmarrëveshje fetare. Atë ditë pati një mosmarrëveshje fetare midis samaritanëve dhe hebrenjve lidhur me vendin e duhur të adhurimit. Judenjtë deklaruan se adhurimi duhej bërë në Jerusalem dhe samaritanët mendonin se ai duhej të bëhej në një mal të quajtur mali Gerizim. Duke iu kthyer kësaj mosmarrëveshjeje fetare, ajo shpresonte ta largonte bisedën nga mëkati i saj. Ajo tani mund ta fshihte mëkatin e saj pas fesë.
Sa lehtë dhe natyrshëm bëjmë të njëjtën gjë – veçanërisht nëse jemi fetarë. Atëherë ne mund të gjykojmë se si të tjerët gabojnë ose sa ne kemi të drejtë – duke injoruar nevojën tonë për të rrëfyer mëkatin tonë.
Profeti Isa el Masih (a.s.) nuk hyri në këtë mosmarrëveshje me të. Ai këmbënguli se nuk ishte aq shumë Vendi i adhurimit, por ndershmëria e saj për veten në adhurim që kishte rëndësi. Ajo mund të vinte përpara Allahut kudo (pasi Ai është Shpirt), por ajo duhej të vinte në të vërtetën për veten e saj përpara se të merrte këtë ‘ujë të gjallë’.
Pra, ajo kishte një vendim të rëndësishëm për të marrë. Ajo mund të vazhdonte të përpiqej të fshihej pas një mosmarrëveshjeje fetare ose ndoshta thjesht të largohej. Por më në fund ajo zgjodhi të pranonte mëkatin e saj – të rrëfente – aq sa u kthye në fshat për t’u treguar të tjerëve se si e njihte ky profet dhe çfarë kishte bërë. Ajo nuk u fsheh më. Duke bërë këtë, ajo u bë një ‘besimtare’. Ajo kishte qenë fetare më parë, si shumë prej nesh, por tani ajo – dhe shumë në fshatin e saj – u bënë ‘besimtarë’.
Të bëhesh besimtar nuk ka të bëjë thjesht me pohimin mendor të mësimdhënies së saktë – sado e rëndësishme që është. Bëhet fjalë gjithashtu për të besuar se premtimi i Tij për mëshirë mund të besohet, dhe për këtë arsye nuk ka më nevojë për të mbuluar mëkatin. Kjo është ajo që Profeti Ibrahim (a.s.) kishte bërë kaq shumë kohë më parë për të fituar drejtësinë – i besoi një premtimi.
A e justifikoni apo e fshehni mëkatin tuaj? A e fshihni atë me një praktikë të devotshme fetare apo me mosmarrëveshje fetare? Apo e rrëfen mëkatin tënd? Pse të mos dalim para Allahut Krijuesit tonë dhe të rrëfejmë me të vërtetë mëkatin duke shkaktuar faj dhe turp? Atëherë mund të gëzoheni që Ai ‘kërkon’ adhurimin tuaj dhe do t’ju ‘pastrojë’ nga çdo paudhësi. Sigurisht që ne duhet të vazhdojmë në Inxhil për të kuptuar se si do ta bëjë Ai këtë dhe si duhet të jetojmë.
Ne shohim nga biseda se kuptimi i kësaj gruaje për profetin Isa (a.s.) si ‘Mesia’ (= ‘Krishti’ = ‘Masih’) ishte e rëndësishme dhe se pasi profeti Isa (a.s.) qëndroi dhe i mësoi për dy ditë, ata e kuptuan atë si “Shpëtimtari i botës”. Ndoshta ne nuk e kuptojmë plotësisht se çfarë do të thotë e gjithë kjo. Por si Profeti Jahja (a.s.) i kishte përgatitur njerëzit të kuptojnë, të rrëfejnë mëkatin tonë do të na përgatisë të marrim Mëshirë prej Tij. Ky është me të vërtetë një hap në Rrugën e Drejtë.
‘Zot, ki mëshirë për mua, një mëkatar’.
Shkarkoni PDF të të gjitha Shenjave nga Al Kitab si një libër