Në artikullin e mëparshëm ne pamë shenjë e Adamit dhe Evës.  Ata kishin dy djem të cilët u përballën dhunshëm me njëri-tjetrin. Është historia e vrasjes së parë në historinë njerëzore. Por ne duam gjithashtu të mësojmë parime universale nga kjo histori për të kuptuar nga Shenja e tyre. Pra le të lexojmë dhe të mësojmë. (Klikoni Këtu për të hapur pasazhet në një dritare tjetër).

Kaini & Abeli ​​(Kabil dhe Habil): Dy djem me dy flijime

Në Taurat dy djemtë e Adamit dhe Evës quhen Kain dhe Abel. Në Kuran ata nuk emërtohen, por njihen si Kabil dhe Habil në traditën islame. Secili prej tyre solli kurban për Allahun, por vetëm kurbani i Abelit u pranua, ndërsa ai i Kainit jo. Në xhelozinë e tij Kaini vrau vëllanë e tij, por ai nuk mund të fshehë turpin e krimit të tij nga Allahu. Pyetja e rëndësishme nga ky tregim është pse flijimi i Abelit u pranua, ndërsa ai i Kainit jo. Shumë supozojnë se ishte një ndryshim midis dy vëllezërve. Por një lexim i kujdesshëm i llogarisë do të na bëjë të mendojmë ndryshe. Tevrati sqaron se kishte një ndryshim në sakrificat e sjella. Kaini solli ‘frutat e tokës’ (dmth. frutat dhe perimet) ndërsa Abeli ​​solli ‘pjesë yndyrore nga i parëlinduri i kopesë së tij’. Kjo do të thotë se Abeli ​​kishte flijuar një kafshë, si një dele apo një dhi, nga kopeja e tij.

Këtu shohim një paralelizëm me shenjën e Adamit. Ademi u përpoq ta mbulonte turpin e tij me gjethe, por iu desh lëkura e një kafshe (dhe rrjedhimisht vdekja e saj) për të dhënë një mbulesë efektive. Gjethet, frutat dhe perimet nuk kanë gjak dhe kështu nuk kanë të njëjtin lloj jete si ajo e njerëzve dhe kafshëve. Mbulimi i gjetheve pa gjak nuk ishte i mjaftueshëm për Adamin dhe po ashtu flijimi i frutave dhe perimeve pa gjak nga Kaini nuk ishte i pranueshëm. Sakrifica e ‘pjesëve të majme’ nga Abeli ​​nënkuptonte që gjaku i asaj kafshe derdhej dhe kullohej, ashtu si ai i kafshës që fillimisht kishte veshur Adamin dhe Evën.

Ndoshta mund ta përmbledhim këtë shenjë me shprehjen që mësova si djalë: ‘Rruga për në ferr është e shtruar me qëllime të mira’. Kjo shprehje duket se i përshtatet Kainit. Ai besoi në Allahun dhe e tregoi këtë duke ardhur për ta adhuruar Atë me një kurban. Por Allahu nuk e pranoi kurban dhe kështu nuk e pranoi atë. Por pse? A kishte qëndrim të keq? Nuk thotë se e bëri në fillim. Mund të jetë se ai mund të ketë pasur edhe qëllimet dhe qëndrimet më të mira. Shenja e Adamit, babait të tij, na jep një të dhënë. Kur Allahu gjykoi Ademin dhe Evën, i bëri ata të vdekshëm. Kështu vdekja ishte një pagesë për mëkatin e tyre. Dhe pastaj Allahu u dha atyre shenjën – petkun (lëkurat) nga kafsha që mbulonte lakuriqësinë e tyre. Por kjo do të thoshte se kafsha në fjalë duhej të vdiste. Një kafshë vdiq dhe gjaku u kullua për të mbuluar turpin e Adamit dhe Evës. Dhe tani djemtë e tyre sillnin flijime, por vetëm sakrifica e Abelit (‘pjesë të majme nga kopetë’) do të kërkonte vdekjen dhe derdhjen dhe kullimin e gjakut të flijimit. “Frytet e tokës” nuk mund të vdisnin pasi ato nuk ishin “të gjalla” në të njëjtën mënyrë dhe nuk kishte gjak për të kulluar.

Shenja për ne: Derdhja dhe kullimi i gjakut

Allahu po na jep një mësim këtu. Nuk na takon ne të vendosim se si t’i afrohemi Allahut. Ai vendos standardin dhe ne vendosim nëse i nënshtrohemi apo jo. Dhe standardi këtu është se ka një sakrificë që vdes, derdh dhe kullon gjakun e saj. Ndoshta do të preferoja ndonjë kërkesë tjetër, sepse atëherë mund ta jepja nga burimet e mia. Mund të jap kohë, energji, para, lutje dhe përkushtim, por jo jetë. Por kjo – një sakrificë gjaku – është pikërisht ajo që kërkoi Allahu. Çdo gjë tjetër nuk do të mjaftonte. Do të jetë interesante të shihen në shenjat pasuese profetike nëse ky model sakrifice vazhdon.

Vazhdojmë udhëtimin nëpër Teurat me Shenjën e Profetit Nuh (a.s.).

Shkarkoni PDF të të gjitha Shenjave nga Al Kitab si një libër