Surja ed-Dukhan (Surah 44 – Tymi) na tregon se fisi Kurejsh e hodhi poshtë mesazhin e Profetit Muhamed a.s. duke i bërë atij sfidën e mëposhtme:
E megjithatë, jobesimtarët thonë:
“Ekziston vetëm vdekja jonë e parë, ne nuk do të ringjallemi!
Na i risillni, pra, të parët tanë, nëse thoni të vërtetën!” (Surah Ad-Dukhan 44:34-36)
Ata e sfiduan atë të ringjallte dikë nga të vdekurit për të vërtetuar vërtetësinë e mesazhit të tij. Surja el-Ahkaf (Surah 46 – Kodra e rërës e lakuar nga era) rrëfen një sfidë të ngjashme nga një jobesimtar ndaj prindërve të tij besimtarë.
Mirëpo ndonjëri u thotë prindërve të vet: “Uf ju! A po më premtoni se do të ringjallem, ndonëse para meje kanë kaluar shumë brezni?!” Kur ata i drejtohen Allahut për ndihmë, (duke i thënë djalit): “Mjerë për ty! Beso, sepse premtimi i Allahut është i vërtetë!”, ai përgjigjet: “Këto janë vetëm përrallat e popujve të lashtë!” (Surah al-Ahqaf 46:17)
Jobesimtari e hodhi poshtë ringjalljen si një mit pasi nuk kishte ndodhur ende. Surja ad-Dukhan dhe sureja al-ahkaf të dyja referojnë jobesimtarët duke përdorur testin e ringjalljes nga të vdekurit për të shqyrtuar profetin a.s. dhe një besim themelor të të gjithë monoteistëve. Profeti Isa el Masih PBUH u ndesh me të njëjtin lloj shqyrtimi nga kundërshtarët e tij. Ai e përdori këtë test për të zbuluar një shenjë të autoritetit të tij dhe qëllimin e misionit të tij.
Cili ishte misioni i Isa al Masih?
Isa el Masih (a.s.) kishte mësuar, shëruar dhe bëri shumë mrekulli. Por pyetja mbeti ende në mendjet e dishepujve të tij, ndjekësve dhe madje edhe armiqve të tij: pse kishte ardhur? Shumë nga profetët e mëparshëm, duke përfshirë nga ata edhe Profetin Musa (a.s), gjithashtu bëri mrekulli të fuqishme. Që nga Musai dhënë tashmë ligji, dhe vetë Isa tha se “nuk kishte ardhur për të shfuqizuar ligjin”, pse atëherë ai u dërgua nga Allahu?
Miku i Profetit (a.s.) u sëmur shumë. Dishepujt e tij prisnin që Profeti Isa el Masih (a.s.) do ta shëronte mikun e tij, ashtu siç shëroi shumë të tjerë. Por Isa el Masih (a.s.) qëllimisht nuk e shëroi mikun e tij dhe duke bërë kështu zbuloi misionin e tij. Inxhili e shënon në këtë mënyrë:
Isa al Masih përballet me Vdekjen
Ishte atëherë i sëmurë një farë Llazari nga Betania, fshati i Marisë dhe i Martës, motrës së saj. 2 Maria ishte ajo që e vajosi me vaj erëkëndëshëm Zotin dhe ia fshiu këmbët me flokët e saj; dhe vëllai i saj, Llazari, ishte i sëmurë. 3 Prandaj motrat i dërguan fjalë Jezusit: “Zot, ja, ai që ti e do shumë është i sëmurë.”
4 Dhe Jezusi si dëgjoi këto tha: “Kjo sëmundje nuk është për vdekje, po për lavdinë e Perëndisë, që nëpërmjet saj të përlëvdohet Biri i Perëndisë.”5 Por Jezusi e donte Martën, motrën e saj dhe Llazarin. 6 Kur dëgjoi se Llazari ishte i sëmurë, qëndroi edhe dy ditë në vendin ku ishte.7 Pastaj u tha dishepujve: “Të kthehemi përsëri në Jude.”
8 Dishepujt i thanë: “Mësues, pak më parë Judenjtë kërkonin të të vrisnin me gurë dhe ti po shkon përsëri atje?.”
9 Jezusi u përgjigj: “Nuk janë vallë dymbëdhjetë, orët e ditës? Kur dikush ecën ditën, nuk pengohet, sepse sheh dritën e kësaj bote,10 por nëse dikush ecën natën, pengohet, sepse drita nuk është në të.”
11 Mbasi i tha këto gjëra, shtoi: “Mikun tonë, Llazarin e ka zënë gjumi, por unë po shkoj ta zgjoj.”
12 Atëherë dishepujt e tij thanë: “Zot, po të flejë, do të shpëtojë.” 13 Por Jezusi u kishte folur për vdekjen e tij, kurse ata pandehnin se kishte folur për fjetjen e gjumit.
14 Atëherë Jezusi u tha atyre haptas: “Llazari ka vdekur. 15 Edhe unë gëzohem për ju që nuk isha atje, që të besoni; por le të shkojmë tek ai.”
16 Atëherë Thomai, i quajtur Binjaku, u tha bashkëdishepujve: “Të shkojmë edhe ne, që të vdesim me të.”
Jezusi Ngushëllon Motrat e Llazarit
17 Kur arriti Jezusi, pra, gjeti që Llazari ishte që prej katër ditësh në varr. 18 Por Betania ishte rreth pesëmbëdhjetë stade larg Jeruzalemit.19 Dhe shumë Judenj kishin ardhur te Marta dhe te Maria për t’i ngushëlluar për vëllanë e tyre. 20 Marta, pra, si e mori vesh se po vinte Jezusi, i doli përpara; kurse Maria ishte ulur në shtëpi.
21 Marta i tha Jezusit: “Zot, po të ishe këtu, im vëlla nuk do të kishte vdekur, 22 por edhe tani e di se të gjitha ato që ti i kërkon Perëndisë, Perëndia do të t’i japë.”
23 Jezusi i tha: “Yt vëlla do të ringjallet.”
24 Marta i tha: “E di se do të ringjallet, në ringjallje, ditën e fundit.”
25 Jezusi i tha: “Unë jam ringjallja dhe jeta; ai që beson në mua, edhe sikur të duhej të vdesë do të jetojë. 26 Dhe ai që jeton e beson në mua, nuk do të vdesë kurrë përjetë. A e beson këtë?.”
27 Ajo i tha: “Po, Zot, unë besoj se ti je Krishti, Biri i Perëndisë, që duhet të vinte në botë”
28 Dhe, si tha kështu, shkoi të thërrasë fshehtas Marinë, motrën e saj, duke thënë: “Mësuesi është këtu dhe po të thërret.” 29 Posa e dëgjoi, ajo u çua me nxitim dhe erdhi tek ai. 30 Por Jezusi ende nuk kishte arritur në fshat, por ndodhej në vendin ku Marta e kishte takuar. 31 Prandaj Judenjtë që ishin me të në shtëpi për ta ngushëlluar, kur panë se Maria u çua me nxitim dhe doli, e ndoqën, duke thënë: “Ajo po shkon te varri për të qarë aty.”
32 Sapo Maria arriti te vendi ku ndodhej Jezusi dhe e pa atë, i ra ndër këmbë duke i thënë: “Zot, po të ishe ti këtu, im vëlla nuk do të kishte vdekur.”
33 Atëherë Jezusi, kur pa se ajo dhe Judenjtë që kishin ardhur me të po qanin, u psherëtiu në frymë dhe u trondit,. 34 dhe tha: “Ku e keni vënë?.”
Ata i thanë: “Zot, eja e shih!.”
35 Jezusi qau.
36 Atëherë Judenjtë thanë: “Shih, sa e donte!.”
37 Por disa nga ata thanë: “Ky, që i hapi sytë të verbërit, s’mund të bënte që ky të mos vdiste?”.
38 Prandaj Jezusi, përsëri i tronditur përbrenda, erdhi te varri; por ky ishte një guvë dhe kishte përpara një gur. 39 Jezusi tha: “Hiqni gurin!.”
Marta, motra e të vdekurit, i tha: “Zot, ai tashmë qelbet, sepse ka vdekur prej katër ditësh.”
40 Jezusi i tha: “A nuk të thashë se po të besosh, do të shohësh lavdinë e Perëndisë?.”
41 Atëherë ata e hoqën gurin prej vendit ku ishte shtrirë i vdekuri. Dhe Jezusi i ngriti sytë lart dhe tha: “O Atë, të falënderoj që më ke dëgjuar. 42 Unë e dija mirë se ti gjithnjë më dëgjon, por i kam thënë këto për turmën që është përreth, që të besojnë se ti më ke dërguar.”
43 Dhe, mbasi tha këto, thirri me zë të lartë: “Llazar, eja jashtë!.” 44 Atëherë i vdekuri doli, me duart e këmbët të lidhura me rripa pëlhure dhe me fytyrën të mbështjellë në një rizë.
Jezusi u tha atyre: “Zgjidheni dhe lëreni të shkojë!.” (Gjoni 11: 1-44)
Motrat shpresonin që Isa al Masih të vinte shpejt për të shëruar vëllanë e tyre. Isa al Masih e vonoi udhëtimin e tij me qëllim duke lejuar që Lazarus të vdiste dhe askush nuk mund ta kuptonte pse e bëri këtë. Por në këtë rast ne mund të shohim në zemrën e tij dhe lexojmë se ai ishte i zemëruar. Por me kë ishte zemëruar? Motrat? Turma? Dishepujt? Lazari? Jo, ai ishte i zemëruar me vetë vdekjen. Gjithashtu, kjo është një nga vetëm dy herët ku është regjistruar që Isa al Masih ka qarë. Pse qau? Kjo është për shkak se ai pa shokun e tij të mbajtur nga vdekja. Vdekja nxiti zemërimin si dhe të qarat te profeti.
Shërimi i njerëzve nga sëmundjet, sado të mira, vetëm e shtyn vdekjen e tyre. I shëruar apo jo, vdekja përfundimisht i mban të gjithë njerëzit, qofshin të mirë apo të këqij, burrë apo grua, të moshuar apo të rinj, fetarë apo jo. Kjo ka qenë e vërtetë që nga Adami, i cili, sipas Teuratit dhe Kuranit, ishte bërë i vdekshëm për shkak të mosbindjes së tij. Të gjithë pasardhësit e tij, përfshirë ju dhe mua, janë mbajtur peng nga një armik – vdekja. Kundër vdekjes ndjejmë se nuk ka përgjigje, nuk ka shpresë. Kur ka vetëm sëmundje, shpresa mbetet, prandaj motrat e Llazarit kishin shpresë në shërim. Por me vdekjen ata nuk ndjenin asnjë shpresë. Kjo është e vërtetë edhe për ne. Në spital ka pak shpresë, por në funeral nuk ka asnjë. Vdekja është armiku ynë i fundit. Ky është armiku që Isa el Masih erdhi për të mundur për ne dhe kjo është arsyeja pse ai u tha motrave se:
“Unë jam ringjallja dhe jeta;” (Gjoni 11:25)
Isa al Masih (PBUH) kishte ardhur për të shkatërruar vdekjen dhe për t’u dhënë jetë të gjithë atyre që e dëshironin atë. Ai e tregoi autoritetin e tij për këtë mision duke e ringjallur publikisht Llazarin nga vdekja. Ai ofron të bëjë të njëjtën gjë për të gjithë të tjerët që do të donin jetën në vend të vdekjes.
Përgjigjet ndaj Profetit
Megjithëse vdekja është armiku i fundit i të gjithë njerëzve, shumë prej nesh janë kapur me ‘armiq’ më të vegjël, si rezultat i konflikteve (politike, fetare, etnike etj.) që vazhdojnë me të tjerët rreth nesh gjatë gjithë kohës. Kjo ishte e vërtetë edhe në kohën e Isa el Masih-ut. Nga përgjigjet e dëshmitarëve për këtë mrekulli mund të shohim se cilat ishin shqetësimet kryesore të njerëzve të ndryshëm që jetonin në atë kohë. Ja reagimet e ndryshme të regjistruara.
45 Atëherë shumë nga Judenjtë, që kishin ardhur te Maria dhe kishin parë gjithçka kishte bërë Jezusi, besuan në të. 46 Por disa nga ata shkuan te farisenjtë dhe u treguan atyre ç’kishte bërë Jezusi. 47 Atëherë krerët e priftërinjve dhe farisenjtë mblodhën sinedrin dhe thanë:
“Ç’të bëjmë? Ky njeri po bën shumë shenja. 48 Po ta lëmë të vazhdojë kështu, të gjithë do të besojnë në të, do të vijnë Romakët dhe do të shkatërrojnë vendin dhe kombin tonë.”
49 Por një nga ata, Kajafa, që ishte kryeprifti i atij viti, u tha atyre: “Ju nuk kuptoni asgjë; 50 dhe as nuk e konceptoni se është e leverdishme për ne që të vdesë vetëm një njeri për popullin, dhe të mos humbasë gjithë kombi.”
51 Por këtë ai nuk e tha nga vetja; por, duke qenë kryeprift i atij viti, profetizoi se Jezusi duhej të vdiste për kombin, 52 dhe jo vetëm për kombin, por edhe për t’i mbledhur në një, bijtë e Perëndisë që ishin të shpërndarë. 53 Që nga ajo ditë, pra, ata vendosën ta vrasin.
54 Për këtë arsye Jezusi nuk ecte më haptasi midis Judenjve, por u tërhoq në një krahinë afër shkretëtirës, në një qytet që quhej Efraim dhe aty rrinte me dishepujt e tij.
55 Dhe Pashka e Judenjve ishte afër dhe shumë veta nga ajo krahinë u ngjitën në Jeruzalem përpara Pashkës për t’u pastruar. 56 E kërkonin, pra, Jezusin dhe, duke qëndruar në tempull, thoshnin në mes tyre: “Si ju duket juve? A do të vijë ai për festë?.” 57 Krerët e priftërinjve dhe farisenjtë kishin dhënë urdhër që, po ta dinte ndokush se ku ishte ai, të sinjalizonte që ta kapnin.
(Gjoni 11:45-57)
Kështu tensioni u rrit. Profeti Isa el Masih (a.s.) kishte deklaruar se ai ishte “jeta” dhe “ringjallja” dhe se do ta mundte vetë vdekjen. Udhëheqësit u përgjigjën duke komplotuar për ta vrarë atë. Shumë nga njerëzit e besuan, por shumë të tjerë nuk dinin se çfarë të besonin. Në këtë pikë mund t’ia vlente të pyesnim veten nëse ishim dëshmitarë të ngritjes së Llazarit se çfarë do të zgjidhnim të bënim. A do të ishim si farisenjtë, të përqendruar në ndonjë konflikt që së shpejti do të harrohet në histori dhe do të humbasë ofertën e jetës nga vdekja? Apo do të ‘besojmë’ në të dhe do të shpresonim në ofertën e tij të ringjalljes, edhe nëse nuk do t’i kuptonim të gjitha? Përgjigjet e ndryshme që Inxhili shënon atëherë janë të njëjtat përgjigje ndaj ofertës së tij që bëjnë njerëz të ndryshëm sot.
Këto polemika po rriteshin ndërsa festa e Pashkës po afrohej – po i njëjti festival që po afrohej Profeti Musa (a.s.) kishte filluar 1500 vjet më parë si një shenjë e vdekjes. Inxhili vazhdon duke treguar se si profeti Isa el Masih (PBUH) vendosi të përmbushë misionin e tij për të mposhtur vdekjen – duke ndihmuar dikë që shmanget nga të tjerët si ‘tradhtar’.
Shkarkoni PDF të të gjitha Shenjave nga Al Kitab si një libër