Surja Es-Sexhde (Surah 32 – As-Sajdah) përshkruan ata që falen me zjarr në sexhde dhe më pas thotë për shpërblimin e tyre.
Askush nuk di se çfarë gëzimesh janë fshehur për ata (në jetën tjetër), si shpërblim për punët e mira që kanë bërë. (Surah As-Sajdah 32:17)
Surja Er-Rrahman (Surah 55 – Të Gjithëmëshirshmit) për 31 herë nga ajetet 33 – 77 shtron pyetjen
E, cilën të mirë të Zotit tuaj po e mohoni? (Surah Ar-Rahman 55:13-77)
Nëse të drejtit i rezervojnë kënaqësi të tilla, ne do të mendonim se askush nuk do t’i mohonte këto favore nga Zoti. Duket tmerrësisht marrëzi. Por Profeti Isa al Masih PBUH mësoi një shëmbëlltyrë për të na mësuar se ne jemi në rrezik të vërtetë për t’i mohuar këto favore të Zotit që janë ruajtur për ne. Së pari një rishikim i vogël.
Ne e pamë Fjalën e Autoritetit të profetit Isa el Masih (PBUH) të tillë që Sëmundjet edhe natyra iu bindën urdhrit të tij. Ai gjithashtu mësoi për Mbretërinë e Perëndisë. Disa nga profetët e Zaburit kishin shkruar për ardhjen e Mbretërisë së Perëndisë. Isa e ndërtoi këtë për të mësuar se Mbretëria ishte ‘afër’.
Ai së pari mësoi Predikimin në Mal, duke treguar se si duhet ta donin njëri-tjetrin qytetarët e Mbretërisë së Perëndisë. Mendoni për mjerimin, vdekjen, padrejtësinë dhe tmerrin që përjetojmë sot (vetëm dëgjoni lajmet) sepse ne nuk dëgjojmë mësimet e tij për dashurinë. Nëse të jetuarit në Mbretërinë e Perëndisë do të jetë ndryshe nga jeta ndonjëherë djallëzore në këtë botë, atëherë ne duhet ta trajtojmë njëri-tjetrin ndryshe – me dashuri.
Shëmbëlltyra e Partisë së Madhe
Meqenëse kaq pak jetojnë në mënyrën që mësoi Isa al Masih (PBUH), ju do të mendonit se shumë pak do të ftoheshin në Mbretërinë e Perëndisë. Por kjo nuk është kështu. Isa al Masih (PBUH) mësoi për një banket të madh (një festë) për të ilustruar se sa e gjerë dhe larg arrin ftesa për në Mbretëri. Por ka kthesa. Ata që mendojmë se kanë më shumë gjasa të ftohen, udhëheqësit fetarë si imamët dhe njerëzit e tjerë të mirë e humbin festën. Inxhili tregon:
15 Dhe një nga të ftuarit, si i dëgjoi këto gjëra, i tha: “Lum kush do të hajë bukë në mbretërinë e Perëndisë.”
16 Atëherë Jezusi i tha: “Një njeri përgatiti një darkë të madhe dhe ftoi shumë veta; 17 dhe, në kohë të darkës, dërgoi shërbëtorin e vet t’u thotë të ftuarve: Ejani, sepse gjithçka tashmë është gatii”.
18 Por të gjithë, pa përjashtim, filluan të kërkojnë ndjesë. I pari i tha: Bleva një arë dhe më duhet të shkoj ta shoh; të lutem, të më falëshh”.
19 Dhe një tjetër tha: “Bleva pesë pendë qe dhe po shkoj t’i provoj; të lutem, të më falësh”.
20 Dhe një tjetër akoma tha: “Mora grua e prandaj nuk mund të vij”.
21 Kështu shërbëtori u kthye dhe ia dëftoi të gjitha zotit të vet. Atëherë i zoti i shtëpisë, plot zemërim, i tha shërbëtorit të vet: “Shpejt, shko nëpër sheshet dhe nëpër rrugët e qytetit e sill këtu lypës, sakatë, të çalë dhe të verbër”.
22 Pastaj shërbëtori i tha: “Zot, u bë ashtu siç urdhërove ti, por ka vend edhe më”.
23 Atëherë zoti i tha shërbëtorit: “Dil nëpër udhë dhe përgjatë gardheve dhe detyroji të hyjnë që të mbushet shtëpia ime. 24 Sepse unë po ju them se asnjë nga ata njerëz që ishin të ftuar, nuk do ta shijojë darkën time”.” (Luka 14:15-24)
Kuptimet tona të pranuara janë kthyer përmbys – shumë herë – në këtë histori. Së pari, ne mund të supozojmë se Allahu nuk do të ftojë shumë në Mbretërinë e Tij (që është Banketi në Shtëpi) sepse ai nuk gjen shumë njerëz të denjë, por kjo është e gabuar. Ftesa për të ardhur në Banket shkon për shumë e shumë njerëz. Mjeshtri (Allahu në këtë shëmbëlltyrë) dëshiron që Banketi të jetë i plotë. Kjo është inkurajuese.
Por ka një kthesë të papritur. Shumë pak nga të ftuarit duan të vijnë, përkundrazi kanë bërë justifikime që të mos kenë nevojë! Dhe mendoni sa të paarsyeshme janë justifikimet. Kush do të blinte qetë pa i provuar më parë para se t’i blinte? Kush do të blinte një fushë pa e parë më parë? Jo, këto justifikime zbuluan qëllimet e vërteta të zemrave të të ftuarve – ata nuk ishin të interesuar për Mbretërinë e Perëndisë, por kishin interesa të tjera.
Pikërisht kur mendojmë se ndoshta Mjeshtri do të jetë i zhgënjyer që askush ose pak të marrin pjesë në banket, ka edhe një kthesë tjetër. Tani njerëzit ‘të pamundur’, ata që ne të gjithë i hedhim poshtë në mendjen tonë si të padenjë për t’u ftuar në një festë të madhe, ata që janë në “rrugë e rrugica” dhe “rrugë e korsi fshati” të largëta, të cilët janë “të varfër”. , të gjymtuar, të verbër dhe të çalë” – nga ata që shpesh u qëndrojmë larg – marrin ftesa për banket. Ftesat për këtë banket shkojnë shumë më tej dhe mbulojnë më shumë njerëz nga sa ju dhe unë do të kishim menduar të ishte e mundur. Mjeshtri i Banketit do njerëz atje dhe madje do të ftojë ata që ne vetë nuk do t’i ftojmë në shtëpinë tonë.
Dhe këta njerëz vijnë! Ata nuk kanë interesa të tjera konkurruese, si fusha apo qetë për t’ua shpërqendruar dashurinë, kështu që ata vijnë në banket. Mbretëria e Perëndisë është e plotë dhe vullneti i Mjeshtrit është përmbushur!
Profeti Isa al Masih (PBUH) e tha këtë shëmbëlltyrë për të na shtyrë të bëjmë një pyetje: “A do ta pranoja një ftesë për në Mbretërinë e Perëndisë nëse do të kisha një të tillë?” Apo një interes apo dashuri konkurruese do të të bënte të justifikosh dhe ta refuzosh ftesën? E vërteta është se ju jeni të ftuar në këtë Banket Mbretërie, por realiteti i matur është se shumica prej nesh do ta refuzojnë ftesën për një arsye ose një tjetër. Ne kurrë nuk do të thonim ‘jo’ drejtpërdrejt, kështu që ne ofrojmë justifikime për të fshehur refuzimin tonë. Thellë brenda ne kemi ‘dashuri’ të tjera që janë në rrënjët e refuzimit tonë. Në këtë shëmbëlltyrë rrënja e refuzimit ishte dashuria për gjëra të tjera. Ata që u ftuan për herë të parë i donin gjërat e kësaj bote (të përfaqësuara nga ‘ara’, ‘buaj’ dhe ‘martesa’) më shumë se Mbretërinë e Perëndisë.
Shëmbëlltyra e Imamit të Pajustifikuar Fetar
Disa prej nesh i duan gjërat në këtë botë më shumë se Mbretërinë e Perëndisë dhe kështu do ta refuzojmë këtë ftesë. Të tjerët prej nesh e duan ose i besojnë meritat tona të drejta. Profeti Isa el Masih (PBUH) gjithashtu mësoi për këtë në një histori tjetër duke përdorur një udhëheqës fetar të ngjashëm me një imam si shembull:
9 Ai tha edhe këtë shëmbëlltyre për disa që pretendonin se ishin të drejtë dhe i përbuznin të tjerët. 10 “Dy njerëz u ngjitën në tempull për t’u lutur; njëri ishte farise dhe tjetri tagrambledhës. 11 Fariseu rrinte në këmbë dhe lutej në vetvete kështu: “O Perëndi, të falënderoj që nuk jam si njerëzit e tjerë, grabitqarë, të padrejtë, kurorëshkelës, dhe as si ai tagrambledhës. 12 Unë agjëroj dy herë në javë dhe paguaj të dhjetën e gjithçkaje që kam”.
13 Kurse tagrambledhësi rrinte larg dhe as që guxonte t’i çonte sytë drejt qiellit; por rrihte kraharorin e vet duke thënë: “O Perëndi, ji i mëshirshëm ndaj mua mëkatarit”.
14 Dhe unë po ju them se ky, dhe jo tjetri, u kthye në shtëpinë e vet i shfajësuar; sepse kushdo që lartohet do të ulet, dhe kush ulet, do të lartohet.” (Luka 18: 9-14)
Këtu është një farise (një mësues fetar si një imam) i cili dukej se ishte i përsosur në përpjekjet dhe meritat e tij fetare. Agjërimi dhe zekati i tij ishte edhe më shumë seç kërkohej. Por ky imam besoi në drejtësinë e tij. Kjo nuk ishte ajo që profeti Ibrahim (a.s.) kishte treguar shumë kohë më parë kur ai mori drejtësinë thjesht me besim të përulur në premtimin e Allahut. Në fakt taksambledhësi (profesion imoral në atë kohë) kërkoi me përulësi mëshirë dhe duke besuar se i ishte dhënë mëshirë, ai shkoi në shtëpi ‘i justifikuar’ – pikërisht me Zotin – ndërsa fariseu (imami), që ne supozojmë se ka ‘të drejtë para Perëndisë’ mëkatet e tij ende i numërohen kundër tij.
Kështu që profeti Isa el Masih (PBUH) ju pyet ju dhe mua dhe nëse vërtet e dëshirojmë Mbretërinë e Zotit, apo nëse është vetëm një interes mes shumë interesave të tjera. Ai gjithashtu na pyet se në çfarë besojmë – merita jonë apo mëshira e Zotit.
Është e rëndësishme që sinqerisht t’i bëjmë vetes këto pyetje, sepse përndryshe nuk do ta njohim mësimin e tij të ardhshëm – që na nevojitet Pastërtia e Brendshme.
Shkarkoni PDF të të gjitha Shenjave nga Al Kitab si një libër