Çfarë na duhet të gjithëve nga Allahu? Ka disa përgjigje për këtë pyetje, por Shenja e Adamit na kujton se nevoja jonë e parë dhe më e madhe është drejtësi. Aty gjetëm Fjalë të drejtuara drejtpërdrejt neve (bijtë e Adamit).
O bijtë e Ademit, Ne ju dërguam rroba që të mbuloni vendet e turpshme, si edhe për zbukurim; por, petku i devotshmërisë është më i miri. Këto janë disa shenja të Allahut, që ju të merrni këshillë. (Surah 7:26)
Pra, çfarë është ‘drejtësia’? Tevrati (Ligji i Përtërirë 32:3-4) na tregon për Allahun se
3 sepse unë shpall emrin e Zotit. Lëvdoni Perëndinë tonë!
4 Ai është Shkëmbi, vepra e tij është e përsosur, sepse në të gjitha rrugët e tij ka drejtësi. Éshtë një Perëndi që nuk e njeh padrejtësinë; ai është i drejtë dhe i mirë.
Kjo është fotografia e Drejtësisë së Allahut të dhënë në Tevrat. Drejtësi do të thotë që dikush është i përsosur; se të gjitha (jo vetëm disa ose shumica por të gjithë) mënyrat e dikujt janë të drejta, që dikush nuk bën (as pak) gabim; ai është i drejtë. Kjo është drejtësi dhe kështu e përshkruan Tevrati Allahun. Por pse kemi nevojë për drejtësi? Ne hidhemi përpara në një pasazh në Zabur për të dhënë përgjigjen. Në Psalmin 15 (shkruar nga Dawood) lexojmë:
O Zot, kush do të banojë në çadrën tënde? Kush do të banojë në malin tënd të shenjtë?
2 Ai që ecën me ndershmëri dhe bën atë që është e drejtë dhe thotë të vërtetën që ka në zemër,
3 që nuk shan me gjuhën e tij, nuk i bën asnjë të keqe shokut të tij, dhe nuk shpif të afërmin e tij.
4 Në sytë e tij përçmohet njeriu pa vlerë, por ai ndërton ata që kanë frikë nga Zoti; edhe sikur të jetë betuar në dëm të tij, ai nuk tërhiqet;
5 nuk i jep paratë e tij me kamatë dhe nuk pranon dhurata kundër të pafajshmit….
Kur pyetet se kush mund të jetojë në ‘Malin e Shenjtë’ të Allahut, kjo është një mënyrë tjetër për të pyetur se kush mund të jetë me Allahun në Parajsë. Dhe ne mund të shohim nga përgjigja se ai që është i pafajshëm dhe ‘i drejtë‘ (v2) – ai person mund të hyjë në Xhenet për të qenë me Allahun. Kjo është arsyeja pse ne kemi nevojë për drejtësi. Kërkohet drejtësi për të qenë me Allahun pasi Ai është i përsosur.
Tani merrni parasysh shenjën e dytë të Ibrahimit (a.s.). Klikoni këtu për të hapur fragmentin nga Librat. Ne shohim në leximin nga Teurati dhe Kur’ani se Ibrahimi (a.s.) ndoqi ‘rrugën e tij’ (Surah 37:83) dhe duke vepruar kështu ai fitoi ‘drejtësinë’ (Zanafilla 15:6) – pikërisht ajo që Shenja e Adamit na tha se kemi nevojë. Pra, pyetja e rëndësishme për ne është: Si e mori atë?
Shpesh mendoj se e marr drejtësinë në një nga dy mënyrat. Në mënyrën e parë (në të menduarit tim) unë fitoj drejtësi duke besuar ose pranuar në ekzistencë të Allahut. Unë ‘besoj’ në Allahun. Dhe në mbështetje të këtij mendimi, a nuk ‘i besoi Zotit’ Ibrahimi (a.s.) te Zanafilla 15:6? Por me më shumë reflektim kuptova se kjo nuk do të thoshte se ai besonte vetëm në ekzistencën e një Zoti. Asnjë Allahu nuk i kishte dhënë atij një premtim të fortë – se do të kishte një djalë. Dhe ishte Ai premtim që Ibrahimi (a.s.) duhej të zgjidhte nëse do të besonte apo jo. Mendoni për këtë më tej, djalli (i njohur gjithashtu si shejtani ose Iblisi) beson në ekzistencën e Allahut – dhe ai sigurisht nuk ka drejtësi. Pra, thjesht besimi në ekzistencën e Allahut nuk është ajo që ka të bëjë me ‘Rrugën’. Kjo nuk mjafton.
Mënyra e dytë me të cilën mendoj shpesh se mund të arrij drejtësinë është se e meritoj ose e fitoj atë nga Allahu me gjërat e mira dhe fetare që bëj. Të bësh më shumë gjëra të mira se të këqija, lutje, agjërime ose kryerja e një lloji ose sasie të caktuar pune fetare më lejon të meritoj, të fitoj ose të meritoj drejtësinë. Por vini re se nuk është aspak ajo që thotë Taurati.
Dhe ai i besoi Zotit, që ia vuri në llogari të drejtësisë. (Zanafilla 15:6)
Ibrahimi nuk ‘fitoi’ drejtësi; i ishte ‘kredituar’ atij. Pra, cili është ndryshimi? Epo, nëse diçka “fitohet” ju keni punuar për të – ju e meritoni atë. Është si të marrësh rrogë për punën që bën. Por kur diçka ju atribuohet, ju jepet. Nuk fitohet dhe nuk meritohet.
Ibrahimi (a.s.) ishte një njeri që besonte thellë në ekzistencën e një Allahu. Dhe ai ishte një njeri i lutjes, i përkushtimit dhe i ndihmës së njerëzve (si duke ndihmuar dhe lutur për nipin e tij Lut/Lot). Nuk është se duhet t’i hedhim poshtë këto gjëra. Por ‘rruga’ e përshkruar këtu për Ibrahimin është aq e thjeshtë sa mund ta humbasim. Tevrati na tregon se Ibrahimit (a.s.) iu dha drejtësia sepse ai besoi në një Premtim që i ishte dhënë nga Allahu. Kjo i përmbys kuptimet e përbashkëta që kemi rreth arritjes së drejtësisë ose duke menduar se besimi në ekzistencën e Allahut është i mjaftueshëm, ose duke bërë mjaftueshëm aktivitete të mira dhe fetare (lutje, agjërime etj.) që mund të fitoj ose të meritoj drejtësinë. Kjo nuk është rruga që ka ndjekur Ibrahimi. Ai thjesht zgjodhi të besonte premtimin.
Tani zgjedhja për të besuar në këtë premtim të një djali ishte ndoshta e thjeshtë, por definitivisht nuk ishte e lehtë. Ibrahimi (a.s.) lehtë mund ta kishte shpërfillur premtimin duke arsyetuar se nëse Allahu do të kishte vërtet dëshirën dhe fuqinë për t’i dhënë një djalë, atëherë Ai duhet ta kishte bërë këtë deri tani. Sepse në këtë pikë të jetës së tij, Ibrahimi dhe Sarai (gruaja e tij) ishin të moshuar – shumë e kaluar moshën e lindjes së fëmijëve. Në Shenja e parë e Ibrahimit se ai ishte tashmë 75 vjeç kur u largua nga vendlindja e tij dhe shkoi në Kanaan. Në atë kohë Allahu i kishte premtuar se do të kishte një ‘komb të madh’. Dhe që nga ajo kohë kanë kaluar shumë vite, kështu që Ibrahimi dhe gruaja e tij Sarai tani janë vërtet të moshuar dhe kanë pritur tashmë një kohë të gjatë. Dhe ata ende nuk kanë as edhe një fëmijë – dhe sigurisht jo një ‘komb’. “Pse Allahu nuk na ka dhënë tashmë një djalë nëse do ta kishte bërë këtë?”, do të pyeste ai. Me fjalë të tjera, ai besoi premtimin e një djali që do të vinte edhe pse ndoshta kishte pyetje pa përgjigje rreth premtimit. Ai e besoi premtimin sepse i besoi Allahut që dha premtimin – edhe pse nuk kuptonte gjithçka rreth premtimit. Dhe për të besuar në atë premtim (një djalë që kalon moshën e lindjes së fëmijës) do të kërkonte të besohej se Allahu do të bënte një mrekulli për të dhe gruan e tij.
Besimi i premtimit do të kërkonte gjithashtu pritje aktive. E gjithë jeta e tij, në njëfarë kuptimi, u ndërpre ndërsa jetonte në tenda në Tokën e Premtuar të Kanaanit duke pritur (ende shumë vite) ardhjen e djalit të premtuar. Do të kishte qenë shumë më e lehtë të shpërfillte premtimin dhe të kthehej në shtëpi në qytetërimin në Mesopotami (Iraku i sotëm) që ai kishte lënë shumë vite më parë, ku jetonin ende vëllai dhe familja e tij. Pra, Ibrahimit iu desh të jetonte me vështirësitë e vazhdimit të besimit të premtimit – çdo ditë – për shumë vite derisa priste që të jepej premtimi. Besimi i tij në premtimin ishte aq i madh saqë kishte përparësi ndaj qëllimeve normale të jetës – rehati dhe mirëqenie. Në një kuptim real, të jetosh në pritje të premtimit do të thoshte të vdisje për qëllimet normale të jetës. Besimi i premtimit tregoi besimin dhe dashurinë e tij ndaj Allahut.
Kështu ‘besimi’ i premtimit shkoi shumë përtej vetëm marrëveshjes mendore për të. Ibrahimit iu desh të vinte në rrezik jetën, reputacionin, sigurinë, veprimet në të tashmen dhe shpresat për të ardhmen në këtë premtim. Sepse ai besonte se priste në mënyrë aktive dhe të bindur.
Kjo shenjë tregon se si Ibrahimi (a.s.) e besoi premtimin nga Allahu për një djalë, dhe duke vepruar kështu atij iu dha, ose kreditua, drejtësi. Në një kuptim real Ibrahimi iu nënshtrua këtij premtimi. Ai mund të kishte zgjedhur të mos besonte dhe të kthehej përsëri në tokën nga erdhi (Iraku i sotëm). Dhe ai mund ta kishte shpërfillur premtimin duke besuar ende në ekzistencën e Allahut dhe ende duke vazhduar në lutjet, agjërimet e tij dhe duke ndihmuar njerëzit e tjerë. Por atëherë ai do të kishte ruajtur vetëm fenë e tij, por nuk do t’i vlerësohej ‘drejtësia’. Dhe siç na thotë Kur’ani të gjithë neve, bijve të Ademit – “petku i drejtësisë – kjo është më e mira”. Kjo ishte rruga e Ibrahimit.
Kemi mësuar shumë. Drejtësia, ajo që na nevojitet për Xhenetin nuk fitohet por na kreditohet neve. Dhe na është dhënë merita duke i besuar Premtimit të Allahut. Por kush do të paguajë për drejtësinë? Ne vazhdojmë me Shenja 3.
Shkarkoni PDF të të gjitha Shenjave nga Al Kitab si një libër