Nga arsyet e ndryshme të paraqitura për mohimin e ekzistencës së një Krijuesi të plotfuqishëm dhe të dashur, kjo shpesh kryeson listën. Logjika duket mjaft e drejtpërdrejtë. Nëse Zoti është i plotfuqishëm dhe i dashur, atëherë Ai mund ta kontrollojë botën dhe do ta kontrollojë atë për mirëqenien tonë. Por bota është e mbushur me kaq vuajtje, dhimbje dhe vdekje saqë Zoti ose duhet të mos ekzistojë, të mos ketë të gjithë fuqinë, ose ndoshta të mos jetë i dashur. Shqyrtoni disa mendime nga ata që e kanë argumentuar këtë pikë.
“Shuma totale e vuajtjeve në vit në botën natyrore është përtej çdo soditjeje të denjë. Në minutën që më duhet për të kompozuar këtë fjali, mijëra kafshë hahen të gjalla, shumë të tjera vrapojnë për të shpëtuar jetën, duke qarë nga frika, të tjerat po gllabërohen ngadalë nga brenda nga parazitët rrëmbyes, mijëra të të gjitha llojeve po vdesin nga uria, etja dhe sëmundjet.”
Dawkins, Richard, “Funksioni i dobisë së Zotit”, Scientific American, vëll. 273 (nëntor 1995), f. 80-85.
Realiteti i zymtë dhe i pashmangshëm është se e gjithë jeta është e bazuar në vdekje. Çdo krijesë mishngrënëse duhet të vrasë dhe të gllabërojë një krijesë tjetër … Si mund të krijonte tmerre të tilla një Zot i dashur? …Sigurisht që nuk do të ishte përtej kompetencës së një hyjnie të gjithëdijshme për të krijuar një botë shtazore që mund të mbështetej dhe përjetësohej pa vuajtje dhe vdekje.
Charles Templeton, Lamtumire Zotit. 1996 fq 197-199
Duke u zhytur në këtë pyetje, megjithatë, shpejt do ta gjejmë atë më komplekse sesa mund të duket në fillim. Heqja e Krijuesit rrëzohet në një kontradiktë. Kuptimi i përgjigjes së plotë biblike për këtë pyetje jep shpresë të fuqishme përballë vuajtjeve dhe vdekjes.
Ndërtimi i botëkuptimit Biblik
Le ta shqyrtojmë këtë pyetje duke shtruar me kujdes botëkuptimin biblik. Bibla fillon me premisën se Zoti ekziston dhe se Ai është me të vërtetë i plotfuqishëm, i drejtë, i shenjtë dhe i dashur. E thënë thjesht, Ai është gjithmonë. Fuqia dhe ekzistenca e tij nuk varet nga asgjë tjetër. Diagrami ynë i parë e ilustron këtë.
Zoti, me vullnetin dhe fuqinë e tij më pas krijoi Natyrën nga asgjëja (psh nihilo). Ne e ilustrojmë Natyrën në diagramin e dytë si një drejtkëndësh i rrumbullakosur kafe. Ky drejtkëndësh përfshin dhe përmban të gjithë energjinë e masës së universit, si dhe të gjitha ligjet fizike sipas të cilave universi funksionon. Përveç kësaj, i gjithë informacioni i kërkuar për të krijuar dhe mbajtur jetën është përfshirë këtu. Kështu, ADN-ja që kodon proteinat që përdorin ligjet fizike të kimisë dhe fizikës, përfshihet gjithashtu në Natyrë. Kjo kuti është e madhe, por më e rëndësishmja, nuk është pjesë e Zotit. Natyra është e dallueshme nga Ai, e përfaqësuar nga kutia e Natyrës si e ndarë nga reja që përfaqëson Zotin. Zoti përdori fuqinë dhe njohurinë e tij për të krijuar Natyrën, kështu që ne e ilustrojmë këtë me shigjetën që shkon nga Zoti në Natyrë.
Njerëzimi i krijuar në imazhin e Zotit
Pastaj Zoti krijoi njeriun. Njeriu është i përbërë nga materie-energji, si dhe nga i njëjti konstrukt informacioni biologjik i ADN-së si pjesa tjetër e krijimit. Këtë e tregojmë duke e vendosur njeriun brenda kutisë së Natyrës. Shigjeta e këndit të drejtë ilustron se Zoti e ndërtoi njeriun nga elementët e Natyrës. Megjithatë, Zoti krijoi edhe dimensione jomateriale, shpirtërore për njeriun. Bibla e quan këtë tipar të veçantë të njeriut si ‘të krijuar sipas shëmbëlltyrës së Perëndisë’ (shpjeguar më shumë këtu). Kështu, Zoti i dha njeriut aftësi shpirtërore, aftësi dhe karakteristika që shkojnë përtej ligjeve të materies-energjisë dhe fizike. Ne e ilustrojmë këtë me shigjetën e dytë që vjen nga Zoti dhe shkon drejtpërdrejt te njeriu (me etiketën “Imazhi i Zotit”).
Motra Natyrë, jo Nëna Natyrë
Si Natyra ashtu edhe njeriu u krijuan nga Zoti, me njeriun të përbërë materialisht nga Natyra dhe që banon brenda saj. Ne e kuptojmë këtë duke ndryshuar shprehjen e njohur për “Nënën Natyrë”. Natyra nuk është nëna jonë, por Natyra është motra jonë. Kjo sepse, në botëkuptimin biblik, si Natyra ashtu edhe Njeriu janë krijuar nga Zoti. Kjo ide e “Motrës Natyrë” kap idenë se njeriu dhe Natyra kanë ngjashmëri (siç kanë motrat), por gjithashtu që të dyja rrjedhin nga i njëjti burim (përsëri si motrat). Njeriu nuk vjen nga Natyra, por është i përbërë nga elementë të Natyrës.
Natyra: E padrejtë dhe amorale – Pse Zot?
Tani vërejmë se Natyra është mizore dhe nuk vepron sikur drejtësia të ketë ndonjë kuptim. Ne ia shtojmë këtë atribut Natyrës në diagramin tonë. Dawkins dhe Templeton e artikuluan me mjeshtëri këtë më lart. Pas sugjerimit të tyre, ne reflektojmë përsëri te Krijuesi dhe pyesim se si mund të kishte krijuar Ai një Natyrë kaq amorale. Drejtimi i këtij argumenti moral është aftësia jonë e lindur për arsyetim moral, e shprehur në mënyrë kaq elokuente nga Richard Dawkins.
Drejtimi i gjykimeve tona morale është një gramatikë morale universale… Ashtu si me gjuhën, parimet që përbëjnë gramatikën tonë morale fluturojnë nën radarin e vetëdijes sonë”
Richard Dawkins, Mashtrimi i Zotit. fq. 223
Botëkuptimi laik – Nëna Natyrë
Duke mos gjetur një përgjigje sipas pëlqimit tonë, shumë e hedhin poshtë nocionin e një Krijuesi të jashtëzakonshëm që ka krijuar si Natyrën ashtu edhe njerëzimin. Kështu që tani botëkuptimi ynë është bërë laik dhe duket kështu.
Ne e kemi hequr Zotin si shkakun që na ka krijuar, dhe kështu kemi hequr edhe veçorinë e njeriut që mbante “shëmbëlltyrën e Zotit”. Ky është botëkuptimi që promovojnë Dawkins dhe Templeton, dhe që përshkon shoqërinë perëndimore sot. Gjithçka që mbetet është Natyra, ligjet e energjisë së masës dhe ligjet e fizikës. Pra, rrëfimi ndryshohet për të thënë se Natyra na krijoi. Në atë rrëfim, një proces evolucionar natyralist solli njeriun. Natyra, në këtë këndvështrim, është me të vërtetë Nëna jonë. Kjo sepse gjithçka rreth nesh, aftësitë, kapacitetet dhe karakteristikat tona duhet të vijnë nga Natyra, pasi nuk ka Shkak tjetër.
Dilema Morale
Por kjo na sjell në dilemën tonë. Njerëzit kanë ende atë aftësi morale, të cilën Dawkins e përshkruan si një “gramatikë morale”. Por si mundet që natyra një amoral (jo imoral si në moralin e keq, por amoral në atë që morali thjesht nuk është pjesë e përbërjes) prodhon qenie me një gramatikë të sofistikuar morale? E thënë ndryshe, argumenti moral kundër Zotit që kryeson një botë të padrejtë, presupozon që vërtet ka drejtësi dhe padrejtësi. Por nëse heqim qafe Zotin sepse bota është ‘e padrejtë’, atëherë nga e kuptojmë këtë nocion të ‘drejtësisë’ dhe ‘padrejtësisë’? Vetë natyra nuk tregon asnjë ide për një dimension moral që përfshin drejtësinë.
Imagjinoni një univers pa kohë. A mund të jetë dikush ‘vonë’ në një univers të tillë? A mund të jetë dikush ‘i trashë’ në një univers dy dimensional? Në mënyrë të ngjashme, ne vendosëm që Natyra amorale është shkaku ynë i vetëm. Pra, ne e gjejmë veten në një univers amoral duke u ankuar se është imoral? Nga vjen ajo aftësi për të dalluar dhe për të arsyetuar moralisht?
Thjesht heqja e Zotit nga ekuacioni nuk e zgjidh problemin që Dawkins dhe Templeton e artikulojnë me aq elokuencë më lart.
Shpjegimi biblik për vuajtjen, dhimbjen dhe vdekjen
Botëkuptimi biblik i përgjigjet problemit të dhimbjes, por e bën këtë pa krijuar problemin e shpjegimit se nga vjen gramatika jonë morale. Bibla nuk pohon thjesht teizmin, se ekziston një Zot Krijues. Ai gjithashtu artikulon një katastrofë që hyri në Natyrë. Njeriu u rebelua kundër Krijuesit të tij, thotë Bibla, dhe kjo është arsyeja pse ka vuajtje, dhimbje dhe vdekje. Rishikoni tregimin këtu me pasojat e shkruara këtu gjithashtu.
Pse Perëndia lejoi hyrjen e dhimbjes, vuajtjes dhe vdekjes si pasojë e rebelimit të njeriut? Merrni parasysh thelbin e tundimit dhe si rrjedhim rebelimin e njeriut.
Sepse Perëndia e di se, kur të hani prej tij, sytë tuaj do të hapen dhe do të jeni si Perëndia, duke njohur të mirën dhe të keqen”.
Zanafilla 3:5
Paraardhësit e parë njerëzorë u tunduan të “bënin si Zoti, duke ditur të mirën dhe të keqen”. “Të dish” këtu nuk do të thotë të dish si në kuptimin e të mësuarit të fakteve apo të vërtetave si ne mund të njohim kryeqytetet në botë ose të njohim tabelat e shumëzimit. Zoti e di, jo në kuptimin e të mësuarit, por në kuptimin e vendosjes. Kur vendosëm të “dimë” si Zoti, morëm mantelin për të vendosur se çfarë është e mirë dhe çfarë është e keqe. Më pas ne mund t’i vendosim rregullat sipas dëshirës.
Që nga ajo ditë fatale, njerëzimi ka bartur këtë instinkt dhe dëshirë të natyrshme për të qenë perëndia e tij, duke vendosur vetë se çfarë do të jetë e mirë dhe çfarë do të jetë e keqe. Deri në atë pikë, Perëndia Krijues e kishte bërë Natyrën si motrën tonë miqësore dhe të mirë. Por nga ky moment Natyra do të ndryshonte. Zoti dekretoi një mallkim:
Toka është e mallkuar për shkakun tuaj;
Zanafilla 3:17-19
me mundim të dhimbshëm do të hani ushqim prej tij
gjithë ditët e jetës suaj.
18 Do të të prodhojë gjemba dhe gjemba,
dhe do të hani bimët e fushës.
19 Për djersën e ballit
ju do të hani ushqimin tuaj
derisa të ktheheni në tokë,
meqë prej saj je marrë;
për pluhur je
dhe në pluhur do të ktheheni.”
Roli i mallkimit
Në Mallkim, Zoti, si të thuash, e shndërroi Natyrën nga motra jonë në njerkë. Në tregimet romantike mbizotërojnë motrat njerkë dhe e përulin heroinën. Në mënyrë të ngjashme, njerka jonë, Natyra, tani na trajton ashpër, duke na dominuar me vuajtje dhe vdekje. Në marrëzinë tonë ne menduam se mund të ishim Perëndi. Natyra, si njerka jonë mizore, na kthen vazhdimisht në realitet. Vazhdon të na kujtojë se, megjithëse mund ta imagjinojmë ndryshe, ne nuk jemi perëndi.
Rrëfimi i Jezuit për Birin e Humbur e ilustron këtë. Djali budalla donte të largohej nga i ati, por e kuptoi se jeta që ndoqi ishte e vështirë, e vështirë dhe e dhimbshme. Për shkak të kësaj, tha Jezusi, i biri “erdhi në vete…”. Në këtë shëmbëlltyrë ne jemi djali budalla dhe Natyra përfaqëson vështirësitë dhe urinë që e munduan atë. Natyra si njerka jonë na lejon të shkundim imagjinatën tonë të marrë dhe të vijmë në vete.
Përparimet teknologjike të njerëzimit gjatë 200 e ca viteve të fundit kanë qenë kryesisht për të lehtësuar dorën e rëndë të motrës së tij njerkë mbi të. Ne kemi mësuar të shfrytëzojmë energjinë, kështu që mundi ynë është shumë më pak i dhimbshëm se në të kaluarën. Mjekësia dhe teknologjia kanë kontribuar shumë në pakësimin e ndikimit të fortë të Natyrës mbi ne. Edhe pse ne e mirëpresim këtë, një nënprodukt i përparimit tonë ka qenë se ne kemi filluar të rikuperojmë iluzionet tona të perëndisë. Ne jemi të mashtruar duke imagjinuar në një farë mënyre se jemi perëndi autonome.
Merrni parasysh disa deklarata nga mendimtarë të shquar, shkencëtarë dhe influencues shoqërorë që qëndrojnë në krye të përparimeve të fundit të njeriut. Pyete veten nëse këto nuk të bëjnë pak me një kompleks zot.
Njeriu më në fund e di se është i vetëm në pafundësinë e pandjeshme të universit, nga i cili doli vetëm rastësisht. Fati i tij nuk është i shkruar askund, as detyra e tij. Mbretëria lart ose errësira poshtë: i takon atij të zgjedhë.”
Zhak Monod
“Në modelin evolucionar të mendimit nuk ka më as nevojë dhe as vend për të mbinatyrshmen. Toka nuk u krijua, ajo evoluoi. Kështu bënë të gjitha kafshët dhe bimët që e banojnë atë, duke përfshirë veten tonë njerëzore, mendjen dhe shpirtin, si dhe trurin dhe trupin. Kështu bëri edhe feja. … Njeriu evolucionar nuk mund të strehohet më nga vetmia e tij në krahët e një figure baba të hyjnizuar, të cilin ai e ka krijuar vetë…”
Sir Julian Huxley. 1959. Vërejtje në njëqindvjetorin e Darvinit, Universiteti i Çikagos. Nipi i Thomas Huxley, Sir Julian ishte gjithashtu drejtori i parë i përgjithshëm i UNESCO-s
“Kisha motive për të mos dashur që bota të kishte një kuptim; rrjedhimisht supozoi se nuk kishte asnjë, dhe ishte në gjendje pa asnjë vështirësi të gjente arsye të kënaqshme për këtë supozim. Filozofi që nuk gjen domethënie në botë nuk merret ekskluzivisht me një problem në metafizikën e pastër, ai gjithashtu është i shqetësuar të provojë se nuk ka asnjë arsye të vlefshme pse ai personalisht nuk duhet të bëjë siç dëshiron, ose pse miqtë e tij nuk duhet të bëjnë. të marrin pushtetin politik dhe të qeverisin në mënyrën që e shohin më të favorshmen për veten e tyre. … Për veten time, filozofia e pakuptimësisë ishte në thelb një instrument çlirimi, seksual dhe politik.’
Huxley, Aldous., Ends and Means, f. 270 ff.
Ne nuk e ndiejmë më veten si mysafirë në shtëpinë e dikujt tjetër dhe për këtë arsye të detyruar ta bëjmë sjelljen tonë në përputhje me një sërë rregullash kozmike para-ekzistuese. Është krijimi ynë tani. Ne i bëjmë rregullat. Ne vendosim parametrat e realitetit. Ne e krijojmë botën dhe për shkak se e krijojmë, nuk ndihemi më të përkushtuar ndaj forcave të jashtme. Ne nuk duhet të justifikojmë më sjelljen tonë, sepse ne jemi tani arkitektët e universit. Ne nuk jemi përgjegjës për asgjë jashtë vetes, sepse ne jemi mbretëria, fuqia dhe lavdia në shekuj të shekujve.
f. 244 (Viking Press, Nju Jork), 1983. Rifkin është një ekonomist i specializuar për ndikimin e shkencës dhe bioteknologjisë në shoqëri.
Jeremy Rifkin, Algeny Një fjalë e re—një botë e re,
Situata siç qëndron tani – por me shpresë
Bibla përmbledh arsyen pse vuajtja, dhimbja dhe vdekja e karakterizojnë këtë botë. Vdekja erdhi si rezultat i rebelimit tonë. Sot jetojmë në pasojat e atij rebelimi.
Prandaj, ashtu si mëkati hyri në botë nëpërmjet një njeriu të vetëm dhe vdekja nëpërmjet mëkatit, dhe në këtë mënyrë vdekja erdhi te të gjithë njerëzit, sepse të gjithë mëkatuan
Romakëve 5:12
Kështu që sot jetojmë në zhgënjim. Por historia e ungjillit jep shpresë se kjo do të marrë fund. Çlirimi do të vijë.
“Sepse krijimi iu nënshtrua zhgënjimit, jo nga zgjedhja e tij, por nga vullneti i atij që e nënshtroi, me shpresën se vetë krijimi do të çlirohet nga skllavëria e kalbjes dhe do të sillet në lirinë e lavdishme të fëmijëve të Zoti
Ne e dimë se i gjithë krijimi ka rënkuar si në dhimbjet e lindjes deri në kohën e sotme
Romakëve 8:20-22
Ringjallja e Jezusit nga të vdekurit ishte ‘’fryti i parë’ i këtij çlirimi“. Kjo do të arrihet kur Mbretëria e Perëndisë të vendoset plotësisht. Në atë kohë:
Dhe dëgjova një zë të madh nga froni që thoshte: “Tani banesa e Perëndisë është me njerëzit dhe ai do të jetojë me ta. Ata do të jenë populli i tij dhe vetë Zoti do të jetë me ta dhe do të jetë Perëndia i tyre. Ai do të fshijë çdo lot nga sytë e tyre. Nuk do të ketë më vdekje, zi, vajtim apo dhimbje, sepse rendi i vjetër i gjërave ka kaluar
Zbulesa 21:3-4
Shpresa e kundërt
Merrni parasysh ndryshimin në shpresën që artikuloi Paul, krahasuar me Dr. William Provine dhe Woody Allen.
Kur i prishshmi të jetë veshur me të padurueshmen dhe i vdekshmi me pavdekësinë, atëherë do të realizohet thënia e shkruar: “Vdekja u gëlltit në fitore”.
55 Ku është fitorja jote, o vdekje?
Ku e ke thumbin, o vdekje?”
56 Thimbja e vdekjes është mëkati dhe fuqia e mëkatit është ligji. 57 Por falënderimi i qoftë Perëndisë! Ai na jep fitoren nëpërmjet Zotit tonë Jezu Krisht.
Apostulli Pal tek 1 Korintasve 15:54-57
Njeriu duhet të ketë iluzionet e veta për të jetuar. Nëse e shikoni jetën shumë sinqerisht dhe shumë qartë, jeta bëhet e padurueshme sepse është një sipërmarrje mjaft e zymtë. Kjo është perspektiva ime dhe ka qenë gjithmonë perspektiva ime për jetën – kam një pikëpamje shumë të zymtë, pesimiste për të… Unë mendoj se ajo [jeta] është një përvojë e zymtë, e dhimbshme, e makthit, e pakuptimtë dhe se e vetmja mënyrë që mund të të jesh i lumtur nëse i thua vetes disa gënjeshtra dhe mashtron veten.”
Woody Allen – http://news.bbc.co.uk/1/hi/entertainment/8684809.stm
“Shkenca moderne nënkupton… “Nuk ka asnjë parim të qëllimshëm. Nuk ka perëndi dhe forca projektuese që mund të zbulohen në mënyrë racionale … ”Së dyti, … nuk ka ligje të qenësishme morale ose etike, nuk ka parime udhëzuese absolute për shoqërinë njerëzore. ‘Së treti, [a]… njeriu bëhet një person etik me anë të trashëgimisë dhe ndikimeve mjedisore. Kjo është gjithçka që ekziston. “Së katërti …kur vdesim, ne vdesim dhe ky është fundi ynë.”
W. Provine. \”Evolution and the Foundation of Ethics\”, në MBL Science, Vol.3, (1987) Nr.1, f.25-29. Dr. Provine ishte profesor i Historisë së Shkencës në Universitetin Cornell
Mbi cilin botëkuptim do të preferonit të ndërtoni jetën tuaj?