Al Kitab (Bibla) fjalë për fjalë do të thotë ‘Libri’. Bibla ishte shkrimi i parë në histori që u vendos në formë libri që shohim sot. Bibla është një libër klasik botëror që përfshin në shtrirjen e saj të gjithë popujt dhe kombet në tokë. Si i tillë, ky libër i madh është përkthyer pothuajse në të gjitha gjuhët e botës. Bibla ka pasur një ndikim të thellë në shumë kombe dhe është libri më i lexuar në anglisht. Por ky libër është gjithashtu një libër i gjatë, me një histori komplekse. Shumë prej nesh nuk e dinë ose nuk e kuptojnë temën e këtij libri. Ky artikull do të marrë një fjali nga libri i Biblës për të shpjeguar historinë e këtij libri klasik – veprës së Profetit Isa al Masih (PBUH).

Bibla u dha për të trajtuar një problem real në të ardhmen tonë. Ky problem shpjegohet në suren El-Muxhadila (Sura 58 – Gruaja përgjëruese) në shikimin e Ditës së Kiametit që vjen.

Në ditën kur Allahu i ngjall të gjithë e i njofton për veprat që kanë bërë. Allahu të gjitha i ka shënuar, edhe pse ata i kanë harruar. Allahu është dëshmitar i çdo gjëje.

A nuk e di ti, se Allahu di çdo gjë që është në qiej dhe në Tokë?! Nuk ka bisedë të fshehtë midis tre vetave, që Ai të mos jetë i katërti; as midis pesë vetave e që Ai të mos jetë i gjashti; as kur janë më pak, as kur janë më shumë, që Ai të mos jetë me ata, kudo që të ndodhen; Ai në Ditën e Kiametit do t’i njoftojë ata se çfarë kanë bërë, se, me të vërtetë, Allahu di çdo gjë! (Surah al-Mujadila 58:6-7)

Surja el-Muxhadila na tregon se nuk ka asnjë sekret që Allahu nuk e di për ne, dhe ai do ta përdorë këtë njohuri për të na gjykuar.

Surja el-Kiyameh (Surah 75 – Ringjallja) e quan këtë Ditë “Dita e Ringjalljes” dhe gjithashtu paralajmëron se si njeriu do të sillet përpara për t’u përgjigjur për jetën e tij.

atë ditë njeriu do të thotë: “Ku të iki?”

Askund! S’ka strehë!

Atë ditë, streha është te Zoti yt.

Atë ditë, njeriu do të vihet në dijeni për veprat që ka bërë dhe për ato që ka lënë pa bërë.

Po, vërtet që njeriu do të dëshmojë kundër vetvetes,

edhe sikur të paraqesë shfajësimet e veta. (Surah al-Qiyamah 75:10-15)

Pra, çfarë të bëjmë nëse ka qëllime dhe veprime në jetën tonë për të cilat kemi turp? Mesazhi i Biblës është për ata që mbartin këtë shqetësim.

Mesazhi i Librit

Ne shqyrtuam javën e fundit të profetit Isa el Masih a.s. Inxhili shënon se ai ishte kryqëzuar në ditën 6 – e Premte e Madhe, dhe ai u ringjall të dielën e ardhshme. Kjo ishte parashikuar në të dyja Tevrat dhe Psalmet dhe Profetët. Por pse ndodhi kjo dhe çfarë do të thotë për ju dhe mua sot? Këtu ne kërkojmë të kuptojmë se çfarë ofrohet nga Profeti Isa al Masih dhe si mund të marrim mëshirën dhe faljen. Kjo do të na ndihmojë të kuptojmë edhe suren el Fatihah (Surah 1 – Hapësi) kur i kërkon Allahut të ‘na tregojë Rrugën e Drejtë’ si dhe të kuptojmë pse ‘Musliman’ do të thotë ‘ai që nënshtrohet’ dhe pse ritet fetare si abdesi. Zekati dhe ngrënia e hallallit janë qëllime të mira por të pamjaftueshme në vetvete për Ditën e Gjykimit.

Lajm i keq – çfarë thonë profetët për marrëdhënien tonë me Allahun

Tevrati mëson se kur Allahu krijoi njerëzimin Ai

Kështu Perëndia krijoi njeriun simbas shëmbëlltyrës së vet,
simbas shëmbëlltyrës së Perëndisë;
Ai krijoi mashkullin e femrën. (Zanafilla 1:27)

“Imazhi” nuk nënkuptohet në një kuptim fizik, por përkundrazi që ne jemi krijuar për ta pasqyruar Atë në mënyrën se si kemi funksionuar emocionalisht, mendërisht, shoqërisht dhe shpirtërisht. Ne u krijuam për të qenë në marrëdhënie me Të. Ne mund ta përfytyrojmë këtë marrëdhënie në rrëshqitjen e mëposhtme. Krijuesi, si sundimtar i pafund, vendoset në krye, ndërsa burri dhe gruaja janë vendosur në fund të rrëshqitjes pasi ne jemi krijesa të fundme. Marrëdhënia tregohet nga shigjeta lidhëse.

Allahu është i përsosur në karakter – Ai është i Shenjtë. Për këtë thotë Zaburi

sepse ti nuk je një Perëndi që kënaqet në pabesinë;
te ti nuk mund të zërë vend e keqja.
⁵ Ata që lëvdojnë vetveten, nuk do të mund të qëndrojnë
para syve të tua;
ti i urren të gjithë ata që kryejnë padrejtësi. (Psalmet 5: 4-5)

Adami kreu një akt mosbindjeje – vetëm një – dhe Shenjtëria e Perëndisë kërkoi që Ai të gjykonte. Teurati dhe Kurani shënojnë se Allahu e bëri atë të vdekshëm dhe e dëboi nga prania e Tij. E njëjta situatë ekziston edhe për ne. Kur ne mëkatojmë ose nuk bindemi në ndonjë mënyrë, ne çnderojmë Allahun pasi nuk veprojmë sipas imazhit në të cilin jemi krijuar. Marrëdhënia jonë është e prishur. Kjo rezulton në një pengesë aq të fortë sa një mur shkëmbi që vjen mes nesh dhe Krijuesit tonë.

Shpimi i pengesës së mëkatit nga Merita Fetare

Shumë prej nesh përpiqen ta shpojnë këtë pengesë mes nesh dhe Allahut me vepra ose vepra fetare që fitojnë merita të mjaftueshme për të thyer barrierën. Namazet, agjërimi, haxhi, shkuarja në xhami, zekati, lëmosha për bamirësi janë mënyrat që ne kërkojmë për të fituar merita për të shpuar pengesën, siç ilustrohet në vijim. Shpresa është se meritat fetare do të anullojnë disa mëkate. Nëse veprat tona të shumta fitojnë merita të mjaftueshme, ne shpresojmë të anullojmë të gjitha mëkatet tona dhe të marrim mëshirë dhe falje.

Por sa merita na duhet për të hequr mëkatin? Cila është siguria jonë se veprat tona të merituara do të jenë të mjaftueshme për të shuar mëkatin dhe për të shpuar pengesën që ka ardhur mes nesh dhe Krijuesit tonë? A e dimë nëse përpjekjet tona për qëllime të mira do të jenë të mjaftueshme? Ne nuk kemi asnjë siguri dhe prandaj përpiqemi të bëjmë sa më shumë që mundemi dhe shpresojmë se do të jetë e mjaftueshme në Ditën e Gjykimit.

Së bashku me veprat për të fituar merita, përpjekjet për qëllime të mira, shumë prej nesh punojnë shumë për të qëndruar të pastër. Ne e marrim abdes para namazit me zell. Ne punojmë shumë për të qëndruar larg njerëzve, objekteve dhe ushqimeve që na bëjnë të papastër. Por profeti Isaia zbuloi se:

Jemi të gjithë si një gjë e papastër,
dhe të gjitha veprat tona të drejtësisë janë si një rrobe e ndotur;
po fishkemi të gjithë si një gjethe
dhe paudhësitë tona na çojnë larg si era. (Isaia 64:6)

Profeti na thotë se edhe nëse shmangim gjithçka që na bën të papastër, mëkatet tona do t’i bëjnë ‘veprat tona të drejta’ po aq të padobishme sa ‘leckat e ndyra’ për të na pastruar. Ky është një lajm i keq. Por bëhet më keq.

Lajmi më i keq: fuqia e mëkatit dhe vdekjes

Profeti Musa a.s. vendosi qartë standardin në Ligj se kërkohej bindje totale. Ligji nuk thoshte kurrë diçka si “përpjekje për të ndjekur shumicën e urdhrave”. Në fakt Ligji thoshte vazhdimisht se e vetmja vepër që siguronte pagesën për mëkatin ishte vdekja. Ne pamë në koha e Nuhut a.s dhe madje edhe me gruan e Lutit a.s se vdekja erdhi nga mëkati.

Inxhili e përmbledh këtë të vërtetë në këtë mënyrë:

Sepse paga e mëkatit është vdekja,… (Romakëve 6:23)

“Vdekja” fjalë për fjalë do të thotë ‘ndarje’. Kur shpirti ynë ndahet nga trupi ynë, ne vdesim fizikisht. Në mënyrë të ngjashme, ne jemi edhe tani të ndarë shpirtërisht nga Perëndia dhe jemi të vdekur dhe të papastër në sytë e Tij.

Kjo zbulon problemin e shpresës sonë për të fituar merita për të paguar mëkatin. Problemi është se përpjekjet tona të vështira, meritat, qëllimet e mira dhe veprat tona, edhe pse jo të gabuara, janë të pamjaftueshme sepse pagesa e kërkuar (‘paga’) për mëkatet tona është ‘vdekja’. Vetëm vdekja do ta shpojë këtë mur sepse kënaq drejtësinë e Zotit. Përpjekjet tona për të fituar merita janë si të përpiqemi të kurojmë kancerin (i cili rezulton me vdekje) duke ngrënë ushqim hallall. Të hash hallall nuk është e keqe, është e mirë – dhe duhet të hahet hallall – por nuk do ta shërojë kancerin. Për kancerin keni nevojë për një trajtim krejtësisht të ndryshëm që i vret qelizat kancerogjene.

Pra, edhe në përpjekjet dhe qëllimet tona të mira për të gjeneruar merita fetare, ne në të vërtetë jemi të vdekur dhe të papastër si një kufomë në sytë e Krijuesit tonë

Ibrahim – duke treguar Rrugën e Drejtë

Ndryshe ishte me Profetin Ibrahim a.s. Atij i vlerësohej ‘drejtësia’, jo për shkak të meritës së tij, por sepse ai besoi dhe besoi premtimin ndaj tij. Ai i besoi Allahut për të përmbushur pagesën e kërkuar, në vend që ta fitonte vetë. Ne pamë në sakrificën e tij të madhe që vdekja (pagesa për mëkatin) u pagua, por jo nga djali i tij, por nga një qengj i siguruar nga Perëndia.

Kurani flet për këtë në suren Es-Saffat ku thotë:

Ne e shpaguam atë me një të therrur (kurban) të rëndësishëm. Dhe ndaj tij Ne lamë përkujtim të mirë ndër popujt e ardhshëm. Selam (shpëtim e paqe) pastë Ibrahimi! (Surah As-Saffat 37:107-109)

Allahu ‘shpërbleu’ (pagoi çmimin) dhe Ibrahimi mori bekimin, mëshirën dhe faljen, ku përfshihej ‘paqja’.

Lajm i mirë: Puna e Isa al Masih në emrin tonë

Shembulli i profetit është aty për të na treguar Rrugën e Drejtë në përputhje me kërkesën e sures El-Fatihah.

Sunduesit të Ditës së Gjykimit.
Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm prej Teje ndihmë kërkojmë.
Udhëzona në rrugën e drejtë!
Në rrugën e atyre që u ke dhuruar mirësi e jo në të atyre që kanë shkaktuar zemërimin Tënd, as në të atyre që janë të humbur! (Surah Al-Fatihah 1:4-7)

Inxhili shpjegon se ky ishte një ilustrim për të treguar se si Allahu do të paguante për mëkatin dhe do të siguronte një kurë për vdekjen dhe papastërtinë në një mënyrë të thjeshtë por të fuqishme.

Sepse paga e mëkatit është vdekja, por dhuntia e Perëndisë është jeta e përjetshme në Jezu Krishtin, Zotin tonë. (Romakëve 6:23)

Deri më tani, të gjitha kanë qenë ‘lajme të këqija’. Por ‘inxhil’ fjalë për fjalë do të thotë ‘lajm i mirë’ dhe duke deklaruar se sakrifica e vdekjes së Isait është e mjaftueshme për të shpuar këtë pengesë midis nesh dhe Zotit, ne mund të shohim pse është lajm i mirë siç tregohet.

Profeti Isa el Masih u sakrifikua dhe pastaj u ngrit nga të vdekurit si fryti i parë kështu që ai tani na ofron jetën e tij të re. Nuk kemi nevojë të mbetemi më robër të vdekjes së mëkatit.

Në sakrificën dhe ringjalljen e tij Isa al Masih u bë porta përmes pengesës së mëkatit që na ndan nga Zoti. Kjo është arsyeja pse profeti tha:

Sepse paga e mëkatit është vdekja, por dhuntia e Perëndisë është jeta e përjetshme në Jezu Krishtin, Zotin tonë. (Romakëve 6:23)

Për shkak të kësaj porte, ne tani mund të rifitojmë marrëdhënien që kishim me Krijuesin tonë përpara se mëkati ynë të bëhej pengesë dhe mund të jemi të sigurt se do të marrim mëshirë dhe faljen e mëkateve tona.

Siç deklaron Inxhili:

Në fakt një është Perëndia, dhe një i vetëm është ndërmjetësi midis Perëndisë dhe njerëzve: Krishti Jezus njeri, ⁶ i cili e dha veten si çmim për të gjithë, për dëshmim në kohën e caktuar,  (1 Timoteut 2:5-6)

Dhurata e Zotit për ju

Profeti ‘e dha veten’ për ‘të gjithë njerëzit‘. Pra, kjo duhet të përfshijë ty po ashtu edhe mua. Nëpërmjet vdekjes dhe ringjalljes së tij ai ka paguar çmimin për të qenë një ‘ndërmjetës’ dhe na ofron jetën. Si jepet kjo jetë?

Sepse paga e mëkatit është vdekja, por dhuntia e Perëndisë është jeta e përjetshme në Jezu Krishtin, Zotin tonë. (Romakëve 6:23)

Vini re se si na jepet. Ofrohet si…’dhuratë‘. Mendoni për dhuratat. Pavarësisht se cila është dhurata, nëse është me të vërtetë një dhuratë është diçka për të cilën nuk punoni dhe nuk e fitoni me meritë. Nëse e fitonit, dhurata nuk do të ishte më dhuratë – do të ishte një pagë! Në të njëjtën mënyrë nuk mund të meritoni apo fitoni sakrificën e Isa al Masih. Ju jepet si dhuratë. Është kaq e thjeshtë.

Dhe cila është dhurata? Eshtë ‘jeta e përjetshme‘. Kjo do të thotë se mëkati që solli vdekjen për ju dhe mua, tani është paguar. Zoti të do ty dhe mua kaq shumë. Është kaq i fuqishëm.

Pra, si mund ta marrim ju dhe unë jetën e përjetshme? Përsëri, mendoni për dhuratat. Nëse dikush dëshiron t’ju bëjë një dhuratë, ju duhet ta ‘merrni’ atë. Sa herë që ofrohet një dhuratë ka vetëm dy alternativa. Ose dhurata refuzohet (“Jo faleminderit”) ose merret (“Faleminderit për dhuratën tuaj. Unë do ta marr”). Kështu gjithashtu kjo dhuratë duhet të merret. Nuk mund të besohet, studiohet apo kuptohet vetëm mendërisht. Për të qenë i dobishëm, çdo dhuratë që ju ofrohet duhet ‘marrë’.

Por të gjithë atyre që e pranuan, ai u dha pushtetin të bëhen bij të Perëndisë, atyre që besojnë në emrin e tij, ¹³ të cilët nuk janë lindur nga gjaku, as nga vullneti i mishit, as nga vullneti i burrit, por janë lindur nga Perëndia.(Gjoni 1:12-13)

Në fakt, Inxhili thotë për Zotin këtë

…Perëndisë, Shpëtimtarit tonë, i cili dëshiron që gjithë njerëzit të shpëtohen… (1 Timoteut 2:3-4)

Ai është një Shpëtimtar dhe dëshira e Tij është që ‘të gjithë njerëzit’ të marrin dhuratën e tij dhe të shpëtohen nga mëkati dhe vdekja. Nëse ky është vullneti i Tij, atëherë të marrësh dhuratën e tij do të ishte thjesht nënshtrim ndaj vullnetit të Tij – vetë kuptimi i fjalës “musliman” – ai që nënshtrohet.
Pra, si e marrim këtë dhuratë? Këtë thotë Inxhili

…sepse një i vetëm është Perëndia i të gjithëve, i pasur ndaj të gjithë atyre që e thërrasin. (Romakëve 10:12)

Vini re se ky premtim është për ‘të gjithë’. Meqenëse ai u ngrit nga të vdekurit Isa al Masih është gjallë edhe tani. Pra, nëse e thërrisni, ai do të dëgjojë dhe do t’ju japë dhuratën e tij. Ju thërrisni dhe e pyesni. Ndoshta nuk e keni bërë kurrë këtë. Më poshtë është një udhëzues që mund t’ju ndihmojë. Nuk është një këngë magjike. Nuk janë fjalët specifike që japin fuqi. Është besimi siç kishte Ibrahimi që ne e vendosim në Isa el Masih për të na dhënë këtë dhuratë. Ndërsa ne i besojmë atij Ai do të na dëgjojë dhe do të përgjigjet. Inxhili është i fuqishëm, por edhe kaq i thjeshtë. Mos ngurroni ta ndiqni këtë udhëzues nëse ju duket i dobishëm.

I dashur Profet dhe Zoti Isa el Masih. E kuptoj se me mëkatet e mia jam ndarë nga Allahu Krijuesi im. Megjithëse mund të përpiqem shumë, përpjekjet e mia nuk e kalojnë këtë pengesë. Por e kuptoj që vdekja jote ishte një sakrificë për të larë të gjitha mëkatet e mia dhe për të më pastruar. Unë e di se ju u ngritët nga të vdekurit pas sakrificës suaj, kështu që besoj se sakrifica juaj ishte e mjaftueshme dhe prandaj ju nënshtrohem. Të lutem të më pastrosh nga mëkatet e mia dhe të ndërmjetësosh me Krijuesin tim që të kem jetë të përjetshme. Faleminderit, Isa Masih, që i ke bërë të gjitha këto për mua dhe a do të vazhdosh të më udhëzosh edhe tani në jetën time që të mund të të ndjek ty si Zoti im.

Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit